________________
પ્રકરણ ૧૬ મું.
વિક્રમ સવત ૧૦૩૧થી ૧૧૦૦, ( સ્રાચાર્ય, વર્ધમાનસૂરિ તથા વિમળશાહ, ) સૂરાચાય વિક્રમ સ`વત ૧૦૩૧થી ૧૦૭ર સુધીમાં વિદ્યમાન હતા.
ગુજરાતમાં અણહિલ્લપુરપાટણમાં જ્યારે ભીમદેવરા રાજ્ય કરતા હતા, ત્યારે ત્યાં દ્રાણાચાર્ય નામે મહાવિદ્વાન જૈનાચાર્ય વસતા હતા; તે આચાર્ય ભીમદેવ રાન્તના સ ́સાર પક્ષમાં મામા થતા હતા. તે આચાર્યજીના ભાઈ સગ્રામસિંહના પુત્રમહીપાળે પણ તેમની પાસે દીક્ષા લીધી હતી, તથા તેમનુ સૂરાચાય નામ રાખવામાં આવ્યું હેતું. અનુક્રમે તે સૂરાચાર્યજી પણ શાસ્ત્રના પારગામી થયા. એક વખતે ભીમરાન્તના દરબારમાં ધારાનગરીના ભાજરાના પ્રધાના આવ્યા, તેમણે ભાજરાજાની પ્રશંસાના એક શ્લોક ભીમરાજાને સંભળાવ્યો. તે ગાથાના પ્રત્યુત્તર તેવીજ મનોહર ગાથામાં લખવા માટે ભીમરાજાએ સૂરાચાર્યજીને યોગ્ય જાણી, તેમને સન્માનપૂર્વક સભામાં માલાવી તે ગાથા રચવાનુ કહ્યું; ત્યારે સ્રાચાર્યજીએ પણ તેજ સમયે ત્યાં અત્યંત ચમત્કારી ગાથા રચીને રાજાને સોંપી. તે જોઇ રાજાએ ચમત્કાર પામી તે ગાથા સહિત પાતાના પ્રધાનાને ધારાનગરીમાં ભાજરાન પાસે મોકલ્યા. હવે અહીં દ્રોણાચાર્યજીએ પોતાના ખીન્ન શિષ્યાને ભણાવવા માટે સ્રાચાર્યજીને સોંપ્યા સ્રાચાર્યજીના નતિસ્વભાવ તીવ્ર હાવાથી તે, શિષ્યાને અભ્યાસ કરાવવા માટે એટલી તાડના કરતા કે, જેથી હમેશાં એક રોહરણની દાંડી ભાંગતી. તે જોઇ સરાચાર્યજીએ પાતાના એક ભક્ત શ્રાવકને લાખડની દાંડી લાવવાનું કહ્યુ'; તે ખાખતની ગુરૂને ખબર પડવાથી તેમણે સરાચાર્યજીને ઉલભા આપ્યા કે, સાધુને લોખંડનું શસ્ત્ર રાખવાના અધિકાર નથી. ત્યારબાદ ઉપલી ગાથા ભાજરાજાએ વાંચી તેથી ખુશી થઇને સાચાર્યજીને ખેાલાવવા માટે પોતાના પ્રધાનોને ભીમદેવરાજાના દરબારમાં માકલ્યા. ભીમદેવે સૂરાચા
