________________
( ૭ ) વીરગણિ છ, વિકમ સંવત ૯૮થી ૯૧ ગુજરાત દેશમાં આવેલા શ્રીમાળ નામના નગરમાં શિવનાગનામે એક મહા ધનાઢ્ય વણિક રહેતો હતો. તેને પૂર્ણલતા નામે એક અત્યંત ગુણવાન સ્ત્રી હતી; તથા તેઓને એક વીર નામે મહાપુણ્યશાળી પુત્ર હત; તે જ્યારે યૌવન અવસ્થા પામ્યા ત્યારે તેના માતપિતાએ તેને મહાસ્વરૂપવાળી સાત કન્યાઓ પરણાવી હતી. તેને પિતા મૃત્યુ પામ્યા બાદ તે વીર વૈરાગ્યથી હમેશાં સત્યપુરમાં જઈ શ્રી મહાવીર પ્રભુની પ્રતિમાને વાંદવા લાગ્યો. એક દહાડે માર્ગમાં કેટલાક ચરોએ તેને ઘેરી લેવાથી કેઇએ તેની માતાને તે વાત જાહેર કરી; અને તેથી તે બિચારી પુત્રના મહથી તેજ સમયે ત્યાં મૃત્યુ પામી. પછી તે વીર વણિકે પિતાની દરેક સ્ત્રીને ઍકકડ લેનારે વહેંચી આપી, અને બાકીનું દ્રવ્ય તે શુભ માર્ગ ખરચી નાખ્યું. અને પિતે તે સત્યપુરમાં જઈ શ્રી વીરપ્રભુનું ધ્યાન ધરવા લાગે. ત્યાં હમેશાં તે આઠ દિવસના ઉપવાસ કરી વિગય રહિત પારણું કરવા લાગે; તથા રાત્રિએ સ્મશાન આદિકમાં જઈ કાઉસગ ધ્યાનધરવા લાવ્યા. એક દિવસે ત્યાં મહાવૈરાગ્યવાળા શ્રી વિમળગણિજી મહારાજ ત્યાં આવી પહે
વ્યા. તેમને જોઈ તે વીર વણિકે અત્યંત ભક્તિપૂર્વક વંદના કરી; ત્યારે વિમળગણિજી મહારાજે પણ તેમને ખુશીથી ધર્મલાભની આશિન્ આપી. પછી તે વિર વણિકે તેમને પોતાના ઉપાશ્રયમાં સ્થાન આપવાથી શ્રી વિમળગણિજી મહારાજ પણ ત્યાં પધાર્યા. છેવટે તે વીર વણિકે શ્રી વિમળગણિજી મહારાજ પાસે દીક્ષા લીધી; તથા તેમનું વીરગણિજી નામ રાખવામાં આવ્યું. ત્યારબાદથી વિમળ ગણિજી મહારાજ શત્રુંજય પર જઈ ત્યાં સમાધિપૂર્વક કાળ કરી સ્વર્ગે પધાર્યા. વીરગણિજી મહારાજે પણ ગુરૂમહારાજના કહેવાથી થારાપદ્રપુરીમાં આવી અંગ વિદ્યા અને ભ્યાસ કર્યો; તે વિદ્યાના પ્રભાવથી તે મહાપ્રભાવિક થયા. હવે એક સમયે તે વીરગણિજી મહારાજ સ્થિર નામના ગામમાં પધાર્યા. ત્યાં લેકના મુખથી તેમણે એવી વાત સાંભળી કે, આ ગામમાં એક મહાદેવના મંદિરમાં વલ્લભીનાથ નામને જે વ્યંતરરહે છે, તે રાત્રિએ ત્યાં સુતેલા માણસને મારી નાખે છે; તે સાંભળી વીરગણિજી મહારાજ તે વ્યંતરને પ્રતિબોધવા માટે તે મંદિરમાં સાડાચાર હાથનું કુંડાળે કરીને તેમાં ધ્યાન ધરીને રાત્રિએ બેઠા. રાત્રિએ તે વ્યંતરે હાથી, સર્પ વગેરેનાં પિા કરીને તેમને ઉપદ્રવ કરવા માટે ઘણા પ્રયત્ન કર્યો, પરંતુ તે કુંડાળાની અંદર તે જઈ શકે નહીં. પછી પ્રભાતે તે વ્યંતર શ્રી વીરગણિજી મહારાજ પાસે પ્રત્યક્ષ થઈ કહેવા લાગ્યો કે, હે ભગવન! આજ દિન સુધીમાં મને કેઈયે પણ