________________
( ૬૭ )
અપના ગામમાં જઇ તેને દીક્ષા આપવા માટે તેના માપિતાની આજ્ઞા માગી; ત્યારે તેના માતપિતાએ કહ્યુ કે, તે અમારે એકના એકજ પુત્ર છે, અને અમારી સઘળી આશા તેનાપર છે; તેાપણુ આપ જો તેનું અપભટ્ટી નામ રાખો તે ભલે ખુશીથી એમને દીક્ષા આપા; પછી આચાર્યજીએ તે વાત ખુલ કરી, અને વિક્રમ સંવત ૮૦૭ના વૈશાક શબ્દ ત્રીજ ને ગુરૂવારે બપ્પભટ્ટીજીને દીક્ષા આપી. પછી સિદ્ધસેનર્જીિએ તેમને યોગ્ય જાણીને માઢેરા ગામમાં સારસ્વત મહા મંત્ર આપ્યા, તે સત્રના પ્રભાવથી સરસ્વતી કે જે તે સમયે ગંગામાં સ્નાન કરતી હતી, તે તુરતજ નમ્ર વેશે ત્યાં હાજર થઇ. તેણીને તેવાં સ્વરૂપવાળી દ્વેશને બપ્પભટ્ટીએ પેાતાનું મુખ ફેરવી નાખ્યું; ત્યારે સરસ્વતીએ તેમને પૂછ્યું કે, હું વત્સ! હું તમારા મંત્રજાપથી તુષ્ટમાન થઇને અહીં આવી છેં. તો તમેા મારી સન્મુખ કેમ જોતા નથી? ત્યારે બપ્પભટ્ટીએ કર્યુ કે, હે માતાજી! તમારૂ આવું નમ સ્વરૂપ હું કેમ બેઉં ? તે સાંભળી સરસ્વતીએ વિચાર્યું કે, અહા! આમનું બ્રહ્મચર્યવ્રત ખરેખર, અસ્ખળિત છે; પછી સરસ્વતીએ કહ્યું કે, હે વત્સ! હવેથી જ્યારે પણ તને મારૂં સ્મરણ કરો, ત્યારે હું તમારી પાસે હાજર થઈશ; એમ કહી સરસ્વતી દેવી અંતર્ધ્યાન થઇ ગયાં. હવેએક દહાડા બપ્પભટ્ટીસુરિજી કક કારણસર તે ગામથી બહાર ગયા હતા, અને ત્યાંવરસાદ થવાથી એક ચૈત્યમાં જઈ ઉભા. ત્યાં તેમણે સુંદર લક્ષણા વાળા કાઈક યુવાન પુરૂષને શાકમાં મગ્ન થયેલા દી; પછી વરસાદ બંધ રહ્યા બાદ બપ્પભટ્ટીરિ∞ તે પુરૂષને પાતાનેઉપાશ્રયે તેડી લાવ્યા. અને તેને પૂછ્યું કે, તમે કાણ છે? અને કયાંથી આવ્યા છે? ત્યારે તે પુરૂષે કહ્યું કે, હું ભગવન્ ! મર્યવંશમાં થયેલા ચંદ્રગુપ્ત રાજાના ગોત્રના અને કાન્યકુબ્જ દેશના યોાવમ નામેરાજા છે, અને તેના હું પુત્ર છું. એમ કહી તેણે ખડીના અક્ષરે થી પેાતાનું ‘આમ' એવું નામ જમીનપર લખ્યું. તે સાંભળી આચાર્યજી મહારાજને યાદ આવ્યું કે, પૂર્વ આ પુરૂષજ જ્યારે છ માસના હતા, ત્યારે મેં તેને જોયેલા છે. કેમકે એક દહાડા અમેએ એક પીવૃક્ષની નીચે ઝોળીમાં તેલા બાળકને જોયા હતા; અને તે વખતે વૃક્ષની છાયા પણ તેનાપર અચળ રહી હતી; તેથી અમેએ જાણ્યુ હતુ કે, આ કોઇ પુણ્યશાળી જીવ છે. વળી તે વખતે ત્યાં નજદીકમાંજ વૃક્ષાનાં કળા વીણતી એવી તેની માતાને અમેએ પૂછ્યાથી તેણીએ પેાતાનું વૃત્તાંત અમેને કહ્યું હતું કે કાન્યકુબ્જના રાજા યોાવની હું સ્ત્રી છુ, પણ રોાકયની ઇર્ષ્યાથી રાજાએ મને કહાડી મેલી છે; તેથી હું વનમાં રહીને મારા દિવસા નિર્ગમન કરૂ હ્યું. પછી અમેએ તેણીને ધીરજ