________________
૨૫૫
મોક્ષમાળા-વિવેચન મને જ કહે છે એવી. (૮) પુષ્ટ અર્થવાળી. નકામું ન બેલે. બાળકને કહે તે પણ આશયયુક્ત હોય અને વિદ્વાન પણ આનંદ પામે. (૯) પૂર્વાપર વિરોઘરહિત. (૧૦) મહાપુરુષને છાજે એવી. તીર્થંકર આવું તે બોલી શકે એમ લાગે. (૧૧) સંદેહ વગરની. શું કહ્યું ? આમ કહ્યું કે આમ ? એવી શંકા ન થાય. (૧૨) દૂષણરહિત અર્થવાળી. ભાષા સંબંધી દેષ, વ્યાકરણ સંબંધી દોષ કે ગ્રામ્યતારૂપ દોષ ન આવે. (૧૩) કઠણ વિષયને સહેલા કરનારી. તત્ત્વની વાત પણ સહેલી લાગે, “આત્મસિદ્ધિની જેમ. (૧૪) જ્યાં જેવું શેભે તેવું બોલાય એવી. રાજા બેલે તે રાજા જેવું, દાસી બેલે તે દાસી જેવું. (૧૫) છ દ્રવ્ય, નવતત્વના જ્ઞાનને પુષ્ટ કરે તેવી. (૧૬) પ્રજન સહિત. સમજ્યા? શું? પછી’ એવા નિરર્થક શબ્દોથી રહિત. (૧૭) પદરચના સહિત. કઈ પદ અધૂરું નહીં, રચનામાં ભૂલ નહીં. (૧૮) છ દ્રવ્ય અને નવ તત્ત્વની પટુતા સહિત. દરેક વાતમાં એ વણતા આવે. (૧૯) મધુર વાણી. (૨૦) પારકે મર્મ જણાઈ ન આવે એવી ચતુરાઈવાળી. દેષ બતાવે છે જેનામાં હોય તે જ જાણે કે મને કહે છે. બીજાને સામાન્ય વાત કહે છે એમ લાગે. કષાયી માણસની વાણી હોય તેમાં તે બીજાને એમ થાય કે “આને કહે છે, આને કહે છે, એમ પારકે મર્મ પ્રગટ કરે. (૨૧) ઘર્મ – અર્થ પ્રતિબદ્ધ નાની વાતે હોય તેપણ તેમાંથી આત્માર્થને સાર નીકળે. (૨૨) દીપ સમાન પ્રકાશ સહિત. દીવાથી જેમ પદાર્થ જણાય તેમ ભગવાનની વાણુંથી લેકાલેક જણાય. (૨૩) પરનિંદા
