________________
અધ્યયન અને શ્રવણ બંને સાર્થક થતાં નથી. (શાસ્ત્રનું અધ્યયન કે શ્રવણ ર્યા પછી તેના અર્થની વિચારણાથી સારો તત્ત્વબોધ થાય છે અને શુભઅધ્યવસાયો જાગે છે.) ૪૬૧. સમાધિઃ પુનર્નિઃસ્નેહચૈવ ભવતિ ।
અર્થ – સમાધિ સ્નેહ (રાગ-મોહ-મમતા) વગરનાને જ થાય છે. ४६२. स्वदोषगर्हणप्रकारेणापि प्रज्ञप्ता जिनैर्दोषशुद्धिः
અર્થ – પોતાના દોષોની ગર્હ કરવાથી પણ જિનેશ્વર દેવોએ દોષ શુદ્ધિ કહી છે, (સ્વદોષોની વારંવાર પશ્ચાતાપ પૂર્વક નિંદા ગહ કરવાથી દોષ શુદ્ધિ થાય છે અને પાપોના અનુબંધો પણ તૂટી જાય છે.)
४६३. लज्जया गौरवेन च बहुश्रुतत्वमदेन वा दुश्चरितमपि ये गुरुभ्यो न कथयन्ति ते नैवाराधका भणिताः || (સ્થાનાં સૂત્ર ટીન) અર્થ – જે મનુષ્યો લજ્જથી, ગૌરવથી કે બહુશ્રુતપણાના મદથી (અભિમાનથી) પોતાના દૂષિત ચારિત્રને પણ પોતાના ગુરૂને કહેતા નથી (છૂપાવી રાખે છે) તેઓને આરાધકો કહ્યા નથી. (માન અને માયા મૂકીને ગંભીર અને ગીતાર્થ ગુરૂ મહારાજ આગળ પોતાના જીવનમાં થયેલા પાપો, દુષ્કૃત્યો, વ્રતભંગ વગેરે ખુલ્લા દીલથી કહીને પ્રાયશ્છિત લેવું જોઇએ, આલોચનાપ્રાયશ્ચિત ર્યા વિના આ મોક્ષમાર્ગની આરાધના થઇ શકતી નથી.) ४६४. तीव्रकषायोदयश्च मिथ्यात्वाविरतिभ्यामेव निर्वर्त्यते । અર્થ – તીવ્ર કષાયનો ઉદય મિથ્યાત્વ અને અવિરતિના કારણે જ થાય છે.
૨૭૯
