________________
૧૪૯. જૈન પ્રજામત દીપિકા :
આર્યસંસ્કૃતિ તે ત્યાગપ્રધાન સંસ્કૃતિ છે.
આત્માની ઉન્નતિ માટે તો આર્યો સર્વ સંગનો ત્યાગ કરે જ,
પરંતુ વચનપાલન અને સંસારિક કર્તવ્ય માટે પણ તેઓ સ્વજન, સત્તા કે ઈન્દ્રિયના સુખોને સહજતાથી ત્યાગ કરે છે...
આર્યોમાં પણ જૈનોનું ચરમ લક્ષ તો હંમેશ માટે સર્વ સંગના ત્યાગરૂપ સંયમ જ રહેતું. આ સંયમનો સ્વીકાર વૈરાગ્યભાવને પામેલા આબાલ-વૃદ્ધ કરતાં હતા. આમ છતાં કેટલાક સુધારકવાદિઓ સમજનો અભાવ હોવાથી બાલ્યદીક્ષા ન જ થવી જોઈએ, આવું મંતવ્ય ધરાવે છે, તેમના સામે આ ગ્રંથ લાલબત્તી ધરે છે.
૧૫૦. વીરવિભુની અંતિમ દેશના :
કેવી હશે, એ પ્રભુ વીરની કરૂણા, જીવનની અંતિમ ક્ષણોમાં પણ
દુ:ખી જગતને સુખી બનાવવાનો પ્રયત્ન કર્યો, દુઃખનું કારણ છે અર્થ અને કામ.
સાચા સુખનું સ્થાન છે મોક્ષ.
મોક્ષ મળે છે તાત્ત્વિક ધર્મથી.
આ કાળમાં ધર્મસાધનામાં કેવા વિઘ્નો છે, તે શાસન ભક્ત પુણ્યપાળ રાજાને આવેલા સ્વપ્નોના ફળકથન દ્વારા પૂજ્યશ્રીએ આ પુસ્તકમાં જણાવ્યું છે.
૧૫૧. આચારાંગ સૂત્ર
૧૨ અંગમાં પ્રથમ આચારાંગ છે. તેનું છઠ્ઠું અધ્યયન ધૃતાધ્યયન ધૂત એટલે ધૂનન. ધૂનન એટલે મૂળમાંથી હલાવવાની, ખંખેરવાની ક્રિયા.
સુધારકવાદિઓ જ્યારે લોકોને અધર્મની ક્રિયાને ધર્મરૂપ મનાવવા લાગ્યા. જેમ કે ... સાધુએ રેંટિયો કાંતવો જોઈએ.
સાધ્વીએ નર્સનું કામ કરવું જોઈએ.
બાળદીક્ષા ન જ થવી જોઈએ.
વિધવા વિવાહ ચાલુ થવો જોઈએ.
ધર્મમાં ધનના ધૂમાડા ન કરતાં ગરીબોને ધન આપવું.
પરિચય પુસ્તિકા
૮૫
