________________
ખડ મીત્તે
કહે નૃપ અવત‘સરે, છાના નહી હુંસરે, જાણ્યા તુમ ઉત્તમ વશ ગુણે કરીને, જાણે સહુ કાઈરે, જે નજરે જોઇરે, હીરા નવિ હાઇ વિષ્ણુ વેરાગરે રે. મહેાત્સવ મડાવેરે, સાજન સહુ આવેરે, ધવળ ગવરાવે મંગળ તરવરૂ, રૂપે જિસી મેનારે, ગુણ પાર ન જેનારે, મદનસેના પરણાવી છણી પરેરે. મણિ માણેક કાડીરે, મુક્તાફળ જોડીરે, નસ્પતિ કરજોડી દિધે દાયજોરે; પરે પરે પહિરાવેરે, મણિ ભૂષણ ભાવેરે, પાર ન આવે જસ ગુણ મેાલતારે. નાટક નવ દીધારે, તિહાં પાત્ર પ્રસિધારે, જાણે એ લીધાં માલે’ સરગથીરે; બહુ દાસી દાસરે, સેવક સુવિલાસરે, દીધાં ઉલ્લાસે સેવા કારણેરે,
ર
.
અ—ત્યારે કુવરે કહ્યુ, “૧મારું કુળ જાણ્યા વિના ક્ત ચિત્તની સાખે દીકરી કેમ દેવાય ?” તે સાંભળી રાજાએ કહ્યુ, “ સદ્મળા પંખીઓમાં મુકુટસમાન હંસ તે યાંય છાને રહે ખરા ? કદિ નહી ! તેમ આપના ઉત્તમ વંશ વગેરે સર્વ આપના ૧ઉત્તમ ગુણાએ કરીને જાણી જ લીધેલ છે, કેમકે નજરે જીવે તે તેા જાણી જ લે છે કે, હીરાની ખાણુ વગર હીરા પેદા થતા જ નથી, એ સર્વાંના જાણુવામાં જ છે. એથી અરજ સ્વીકારવી જ ચેાગ્ય છે. ’” એમ નહી રાજાએ મહેાત્સવ મંડાવ્યેા એટલે સર્વ સજ્જના આવ્યા, તથા ધવળમાંગળ ગીત ગવરાવ્યાં અને મેનકા અપસરા જેવી સ્વરૂપવંત અપાર ગુણવંત મદનસેનાને કુંવર શ્રીપાળ સાથે પરણાવી. તેમજ ક્રોડેગમે મણુિ માણેક તથા મેાતીએ વગેરે કરમેાચન વખતે કર જોડી મહાકાળ રાજાએ શ્રીપાળ કુંવરને દાયજામાં આપ્યાં. શિવાય, જેવું વન કરતાં પાર ન આવે એવા મણિરત્નમય દાગિનાએ પૂર્ણ પ્યારથી ચાહીને પડે૧ આ વચન એજ મેધ આપે છે કે જે વરનુ કુળ, ગાત્ર, આચાર, સ્થિતિ, સ્વભાવ વગેરે ન જાણતાં હાએ તે વરને દીકરી દેવી નહીં. ૧૩
