________________
પાપ આડે આવ્યાં
૪૭
રેટ ન છીનવી લેવા ઘણું સમજાવ્યું. પરંતુ પ્રીતિમતિએ કામજિતને એક પણ શબ્દ કાને ન ધર્યો. તેણે પોતાને જ કક્કે ખરે કર્યો. અને તેણે એ સ્ત્રી તેમજ તેના પતિ બનેને તિરસ્કાર કરી કાઢી મૂકયા.
કામજિતને પત્નીના આ પગલાથી ઘણું જ દુખ થયું. પણ સ્ત્રીમાં તે એટલે બધે આસક્ત હતું, કે તેનાથી ઉપર વટ જઈ એ કશું જ ન કરી શકો.
હવે એક દિવસ કામજિતના રાજમહેલમાં એક તપસ્વી ભીક્ષા માટે આવ્યા. આ તપસ્વીએ તપથી પોતાની કાયા ગાળી નાંખી હતી. દેહની મમતાને નાશ કર્યો હતો. જેને દેહની મમતા ન હોય તેને દેહ ઢાંકવાના કપડાને તો મેહ જ કયાંથી હોય? આથી આ તપસ્વીએ જીર્ણ અને મલિન એવાં કપડાં પહેર્યા હતાં.
કામજિત આ તપસ્વીને જોઈ ક્રોધે ભરાયો. આ ભિખારી મારા મહેલમાં કયાંથી ઘૂસી ગયે? એમ વિચાર કરી એ તુરત જ તપસ્વી પાસે આવ્યો. તેને તિરસ્કાર કર્યો. કડવાં વેણ કહ્યાં. અને ધકકા મારી તેને બહાર ધકેલી કાઢો.
એ પછીના થોડા દિવસ બાદ કામજિત નગરમાં હાથી ઉપર બેસીને નગરચર્યા કરી રહ્યો હતો. ત્યાં તેણે એક શ્રાવકને સુપાત્રદાન દેતા જે.
એ જોઈએ બોલી ઊઠઃ “છિ ! આમ તે કંઈ ભીખ દેવાતી હશે? આવા દાન કરવાથી શું વળે?”
