________________
પાપ આડે આવ્યાં
૩૭૮ કેવળી ભગવંત અને તેમને શિષ્ય સમુદાય સુંદર ઉપવનમાં બિરાજમાન થયા. અને એ ઉદ્યાનમાં જ તેઓશ્રીએ. ધર્મદેશના આપવી શરૂ કરી.
‘મહાનુભાઆ જગત સઘળું કર્માધીન છે. દરેક જીવ પિતાના જ શુભ અશુભ કર્મનું ફળ ભોગવે છે. શુભ કર્મને જ્યારે ઉદય હોય છે, ત્યારે જીવ સુખ ભેગવે છે. અને અશુભ કર્મો જ્યારે ઉદયમાં આવે છે, ત્યારે એ જ જીવ. દુઃખમાં સબડે છે.
કર્મ વિના કશું જ બનતું નથી. કર્મથી જ જીવ ભભવ ભટકે છે. અનેક પ્રકારના દેહ ધારણ કરે છે. અને. અનેક રીતે સુખ દુઃખને તે ભગવે છે.
એ તમામ કમેને જ્યારે ક્ષય થાય છે, ત્યારે જ જીવ. અમરત્વને પામે છે. પછી નથી તેને મરવાનું રહેતું. નથી તેને જમવાનું રહેતું.”
કેવળી ભગવંતે કર્મનું મહાસ્ય સમજાવતાં હતાં, ત્યાં જ ભીમસેને ઊભા થઈ વિનયભાવથી બે હાથ જોડી કહ્યું :
“હે પ્રભે! આ જન્મ પામીને મેં ઘણું જ દુખે. સહન કર્યા છે. સુખ પણ તેટલું જ ગયું છે. રાજકુળમાં જન્મ્યા હોવા છતાં પણ મારે જંગલ જંગલ ભટકવું પડયું છે. ભૂખે રીબાવું પડયું છે. ટાઢે થથરવું પડયું છે. અપમાન અને અવહેલના સહન કરવી પડી છે.
પ્રભેઆમ શાથી બન્યું હશે ? આ ભવે તે મેં એવાં કઈ જ અશુભ કર્મનું આચરણ નથી કર્યું. તે હે.
