________________
દેવના પરાભવ
૯૫
ઉપરથી જિન ઉતારી નાંખ્યા. ખભા ઉપર માંધેલા ધનુષ્ય માણુ સુભટોએ કાઢી નાંખ્યા. કેડ ઉપર લટકાવેલી તલવાર ને કટાર પણ બાજુ ઉપર મૂકી દીધાં. અને સૌ મુક્ત મને ત્યાં પ્રવાસના થાક ઉતારવા આન ંદથી વિહરવા લાગ્યા.
ભીમસેનને તબૂ સૌથી અલગ બાંધવામાં આન્યા હતા. તેના તથ્યૂથી થાડે જ દૂર એક ઉપવન હતું. એ ઉપવનમાં કોયલ ટહુકા કરી રહી હતી ને પૌચે, પિયુ પિયુ બેલી રહ્યો હતેા. જારુવંતી અને જાસુદના ફુલેાની સુવાસથી હવા મઘમઘી રહી હતી. યૌવનને હિલેાળે ચડાવે એવી રમ્ય સૃષ્ટિ ત્યાં વિસ્તરેલી હતી.
ભીમસેન માટે આ ષ્ટિ આત્માના આનદ માટે પેાષક હતી. તે માનતા હતા વાસના અને વિકાર તેા માનવીના મનમાં છે, પદાર્થ તેા જડ છે. મન તેમાં વાસનાની કલ્પના કરે તા જ એ પદાર્થ દેહને અણુઅણાવે. આકી જડની તે શી તાકાત છે કે તે ચૈતન્યને ચાંચળ કરે?
ભીમસેનના આ આંતર-ષ્ટિની પેલા દેવને શી ખખર અને તે! આ તક ઉત્તમેાત્તમ લાગી.
અપેારના સમય હતેા. તાપથી ધરતી શેાકાઈ રહી હતી. સૌ કોઈ ને શીતળ છાંયમાં સૂઈ જવાનું મન થાય એવી બહાર અગનઝાળ વરસતી હતી. પાસે જ નદી-કિનારા હતા અને પાસે જ વનનિ જો હતી. સૌ મનફાવે ત્યાં જઇને આરામ લઈ રહ્યા હતા.
ભીમસેન પણ
સૈન્યની વસ્તીથી થાડે દૂર એક એકાંત
