________________
૨૦૪.
ભીમસેન ચરિત વેચવા એ બજારમાં પણ જતી. અને ત્યાં ધોમ તડકામાં બેસી એ માટલાં ને બીજાં માટીઠામ વેચાય તેની રાહ જોતી.
આ બધા કામમાંથી, એ ત્રણેયને જીવન ગુજારે માંડ માંડ થઈ રહે. કયારેક તો આખો ને આખો દિવસ ભૂખ્યા રહેવું પડતું. કામના માટે રખડવું પડતું હતું. પરંતુ કામ ન . મળતાં નિરાશ થઈ, થાક્યા ને ભૂખ્યા સૌને સૂઈ રહેવું પડતું. | દેવસેન અને કેતુસેન પણ હવે તે આ બધાં દુખેથી ટેવાઈ ગયા હતા. તે સુશીલાને ઝાઝી ફરિયાદ નહેતા કરતા. રડતા પણ નહિ તેઓ તે સુશીલાની દશા જોઈને જ રહી પડતા હતા. પિતાના રડવાથી માને વધુ દુઃખ થાય એમ સમજી તેઓ બંને સમભાવે દુઃખ સહન કરતા હતા અને સુખની આશામાં દિવસે વ્યતીત કરતા હતા.
પરંતુ તેમના નશીબમાં હજી સુખ લખ્યું ન હતું. એક સવારે ભદ્રા શેઠાણી સુશીલાની ઝૂંપડી આગળથી પસાર થઈ રહી હતી. બહાર ખુલ્લામાં દેવસેન અને કેતુસેન આનંદથી રમતા હતા. અંદર ઝૂંપડીમાં સુશીલા રસોઈ બનાવી રહી હતી.
ભદ્રા શેઠાણીનું લેહી ઊકળી ઊઠ્યું. તેને ઈર્ષાળુ સ્વભાવ સળગી ઊઠયે. એ સીધી જ ઝૂંપડીમાં દાખલ થઈ અને સુશીલાનું કાંડુ પકડી ઊભી કરી દીધી અને પોતાની ગંદી સરસ્વતી ચાલુ કરી દીધી.
“અરે ! કુલટા ! હજી પણ તું અહી જ મરી છું ? તને તે કંઈ લાજ શરમ છે કે નહિ? મારા ઘરમાંથી તને કાઢી મૂકી, તે તું અહીં આવીને ટળી છું. તારી દાનત
