________________
મોત પણ ન આવ્યું
૧૯૧ સુપાત્રદાનથી શોભે છે, કંકણથી નહિ. શરીર પણું પરેપકારના પરસેવાથી શોભે છે, ચંદનથી નહિં.
સૂર્ય કમળને વિકસીત કરે છે. ચંદ્ર કૈરવ સમુહને વિકસીત કરે છે. પૃથ્વી ઉપર મેઘ પાણી વરસાવે છે. આ માટે સૂર્ય, ચંદ્ર અને પૃથ્વી, કેઈની માંગણી કે યાચના, વિનંતી કે પ્રાર્થનાની રાહ નથી જોતા. તે પોતાની મેળે જ, આ મારે કરવાનું જ છે, કરવું જ જોઈએ સમજીને તેનું કામ કરે છે. સજને અને પુરુષોને સ્વભાવ પણ એ જ હોય છે.
ભીમસેને તે મૃત્યુને આલિંગન કર્યું હતું. તે કંઈ કેઈની પાસે ભિખ માંગવા નહોતો ગયે. કે અરે! મને કઈ મોત આપ. અને ગળે ફાંસે ખાધે ત્યારે પણ તેણે બૂમ નહોતી મારી કે, “બચાવે ! બચાવે ! હું મરી રહ્યો છું - શેઠે દૂરથી એ દશ્ય જોયું. તેમનો પરોપકારી આત્મા તરત જ ત્યાં દોડી આવ્યું. અને ભીમસેનને મૃત્યુના દુઃખમાંથી ઉગારી લીધે.
શેઠે તેને પવન નાંખે. શીતળ જળનો છંટકાવ કર્યો. હાથ–પગ દબાવ્યા. માથે પંપાળ્યો. વાંસે વહાલથી હાથ ફેરવ્ય. બંધ મૅમાં ધીમે ધીમે પાણી પાયું. આ બધી ક્રિયાથી ધીરે ધીરે ભીમસેન ભાનમાં આવતે ગયે. દુઃખથી તે તે મરી જ ગયે હતે. મન તે તેનું કયારનું ય મરી ગયું હતું. પણ દેહને પ્રાણ નહેતે ગયે. એક તેણે જ સાચી વફાદારીપૂર્વક તેને સાથે પકડી રાખ્યો હતે.
