________________
મેાત પણ ન આવ્યું
૧૮૭
છે. માનવી તેથી ત્રાહ્ય ત્રાહ્ય પેાકારી જાય છે. તેનાથી ગભરાઈ ને, ત્રાસીને, અકળાઈને તેનાથી છૂટવા આત્મહત્યા કરવા તૈયાર થાય છે. ન જાણે જીવનને એક આટકે કાપી નાંખવાનું પેાતાના હાથમાં ન હોય, એમ તે પ્રયત્ન કરે છે. ઘાસલેટ છાંટે છે, વિષ ધેાળે છે, ખૂબ ઊંચેથી પડતું મૂકે છે, કૂવા પૂરે છે, જીભ કચરે છે. ચાલતી ગાડીએ પડતું મૂકે છે. આવા હજાર હજાર પ્રયત્ન માનવી દુઃખથી ત્રાસીને કરે છે.
પણ માગ્યુ માત જો મળતુ હાય અને દુઃખમાંથી છુટકારો મળી જતા હાય તા તા જોઇએ શું? તે તે દુનિયામાં બધા સુખી જ માણસેા ન વસતા હૈાત ?
ભીમસેને પણ મેાત માગી લીધુ હતુ. દુઃખથી કાયમ માટે છુટકારો મેળવી લેવા ગળે ફ્રાંસેસ નાંખીને મેાતની રાહ જોતા હતા.
પણ માગ્યું માત કાઈ ને ય મળ્યુ છે? તે ભીમસેનને મળે ?
એ જ સમયે એક શેઠ ત્યાં પડાવ નાંખીને પડચા હતા. તેમના પડાવ પાસે તાપણું ભડભડ સળગી રહ્યું હતું. ઠંડી સખ્ત હતી અને સૌ તેની ગરમીથી રાહત અનુભવી રહ્યા હતા. તાપણાની અગ્નિશીખાથી ચારે બાજુ અજવાળુ જણાતું હતું. એ અજવાળામાં શેઠની નજર ભીમસેન તરફ ગઈ. તેમણે દૂરથી જોયું. એક માનવી ગળે ફ્રાંસે નાખી પેાતાના..
