________________
(૪૮૦ )
મજકુર યતિજી દેવસાગરજીના બે શિષ્યોને જોઈ ઘણે આનંદ પામ્યા. તેવારપછી ત્યાં સંઘ તે બને શિષ્યોને પોતાના પુત્ર કરતાં પણ અધીક પ્રતિપાલન કરવા લાગ્યા, તે અવસરે મુનિદેવસાગરજીના મુખ્ય શિષ્ય મુનિસ્વરૂપસાગરજી તેમને શ્રીભૂજનગરે પાટીઓ સંભાલવા મુકેલ તેમને બોલાવી અને તે બને શિષ્યો તેમના કરી સ્થાપ્યા. પછી મુનિદેવસાગરજી તે બન્ને શિષ્યને સાથે લઈ સંવત ૧૯૨૬ ની સાલમાં કચ્છની તીર્થ જાત્રા કરવા નિકલ્યા, અને ચાલતાં જે જે ગામોમાં ગયા, તે તે ગામોના સંઘ તે બને શિષ્યોને જોઇને ઘણે આનંદ પામતા. એમ યાત્રા કરતાં કરતાં કચ્છ તેરા આવ્યા, ત્યારે ત્યાંના યતિજી તારાચંદજી તે મજકુર દેવસાગરજીની સાથે રહેલા બે શિને જઈ ઘણું પ્રસન્ન થયા અને યતિજી તારાચંદજીએ યતિજી દેવસાગરજીને કહ્યું કે, હે ભાઇ આ બને શિષ્યોને તો મને આપો એમ માંગણી કરી ત્યારે યતિજીદેવસાગરજીએ યતિજી તારાચંદજીને તે બને શિષ્યો આપવાની ના પાડી, ત્યારે તારાચંદજીએ છેવટે એક શિષ્ય નામે જ્ઞાનચંદજી આપવાની માંગણી કરી ત્યારે દેવસાગરજીએ કહ્યું તારાચંદજીને કે આ જ્ઞાનચંદજીના માતા પીતાએ આ બાલકને મારી આગલ ભેટ શિષ્યતરિકે મુકેલ છે માટે એને અપાય નહિં પરંતુ જે તમને શિષ્યોની જરૂરીઆત હોય તો હે ભાઈ તમોને બીજા શિષ્યો હું લાવી આપીશ. એમ દેવસાગરજીએ તારાચંદજીને કહ્યું, એટલે તારાચંદજી કહેવા લાગ્યા કે એ વચનની કબુલાત આપો, એટલે દેવસાગરજી પરઊપકારી જેથી તારાચંદજીને કબુલાત આપી અને કહ્યું કે હું સંવત ૧૯ર૭ નું માથું ઊતરતે મારવાડની તરફ જાઈશ, એમ કહ્યું. તેવારપછી યાત્રા કરી પોતાના સ્થાનકે નાનાઆશબીએ આવ્યા. એ અવસરમાં મુનિદેવસાગરજી કચ્છનાનાઆશંબીઆના પાટને તથા મુનિસ્વરૂપસાગરજી કચ્છભૂજનગરના પાટને શ્રીપૂજ્ય શ્રીરત્નસાગરસૂરીજીની આજ્ઞાથી સંભાલતા હતા અને સુખેથી રહેતા, ત્યારપછી સંવત ૧૯૨૭ ના આસુ માસ ઉતરતે શ્રીભૂજથી મુનિસ્વરૂપસાગરજીને ત્યાં નાનાઆશંબીએ બેલાવીને મુનિદેવસાગરજીએ તે બન્ને શિષ્યને મુનિસ્વરૂપસાગરજીને સોંપ્યા, અને સંપીને પછી મુનિદેવસાગરછ કછ તેરે યતિજી તારાચંદજી પાસે ગયા, અને તેને કહ્યું કે હે ભાઈ મેં તમને કબુલાત આપી છે તેથી હમણું તમારી પાસે આવ્યો છું. માટે હવે તમારી જે ઈચ્છા