________________
૩૪
શ્રી પુનિત મહારાજ જનસેવા એ જ પ્રભુસેવા
અનાજના રેશનિંગના જમાનામાં સરકારનો કાયદો આવ્યો કે જે મકાનને સેન્સસ નંબર હશે તેને જ રેશનકાર્ડ મળશે. ઝૂંપડામાં રહેતા અને ફૂટપાથ પર પડી રહેતા લોકોને સેન્સસ નંબરને અભાવે રેશનકાર્ડ મળે નહીં. આવા લોકો ગભરાઈ ગયા. મહારાજ એક રાત્રે ભજન કરીને પાછા ફરતા હતા. ફૂટપાથ પર બાળકોનો રડવાનો અવાજ સાંભળ્યો. પોતાની મા પાસે બાળકો અન્ન માગતાં હતાં. મહારાજ ત્યાં ગયા. એક હોટલમાંથી એક શેર ભજિયાં લઈને બાળકોને આપ્યાં.
મહારાજે બીજે દિવસે કલેકટરને મળી ઝૂંપડાંવાસી અને ફૂટપાથ પર પડી રહેનારા લોકો માટે રજૂઆત કરી. કલેકટર પાસેથી સાનુકૂળ પ્રત્યુત્તર ન મળ્યો.
મહારાજે રાત્રે ભજનમાં જાહેરાત કરી કે, “જે લોકો સવા મણની ભાખરી ભૂખ્યાં માણસો માટે તૈયાર કરશે તેમને ત્યાં ભજન થશે.'' મહારાજની આ ટહેલ મધ્યમ વર્ગના માણસોએ ઝીલી લીધી, પોળમાં લોટ ઉઘરાવીને બહેનો ભાખરી તૈયાર કરતી. મહારાજ રાજી થયા. ભજન પૂરું થયા પછી સ્વયંસેવકો સાઈકલ પર જઈ ગરીબ ભૂખ્યાને ભાખરી વહેંચી આવતા. દિવસો સુધી આ જનસેવાકાર્ય ચાલુ રહ્યું. છેવટે કલેકટરને આ બાબતની જાણ થતાં રેશનકાર્ડની વ્યવસ્થા કરી આપી. મહારાજે ત્યાર પછી ભાખરીની પ્રવૃત્તિ આટોપી લીધી.
રાત્રે ભજન કરીને બેચાર વેપારીઓ સાથે મહારાજ પાછા ફરતા હતા. દુકાનોના ઓટલા પર ભિખારીઓ સૂતા હતા. કાતિલ ઠંડીમાં અંગ ઢાંકવાને પૂરતાં વસ્ત્રો પણ તેમની પાસે -
