________________
૫૪
ભગવાન ઈશુ પ્રાર્થના પૂરી કરીને ઈશુ ઝાડીમાંથી બહાર આવે છે. દૂર દૂર ખીણની પેલે પાર મુખ્ય મંદિરના કિલ્લામાં સળગતી મશાલો આમતેમ ફરતી દેખાય છે. થોડા લોકોની અવરજવર પણ દેખાય છે. પહાડની તળેટી આગળના એક બગીચામાં ઈશુના શિષ્યો, પીટર, જેમ્સ અને જૉન ઊંઘે છે. ઈશુ ઘડીભર તેમને જોઈ રહે છે. એનું વાત્સલ્ય છલકાય છે. ““તો ઘણુંય ઈચ્છું કે તમે આરામપૂર્વક રહો, પણ દોસ્તો, સમય ભરાઈ ચૂક્યો છે. ઊઠવું
પડશે.'
અને હથિયારબંધ આદમીઓના નજીક આવવાનો પગરવ સંભળાય છે. ઈશુ સાંકડી કેડી પરથી નીચે ઊતરે છે, શિષ્યો પાછળ પાછળ ચાલ્યા જાય છે. થોડી વારે મશાલો સાવ નજીક આવી પહોંચતી દેખાય છે અને બીજી પળે તો મશાલના અજવાળામાં ચહેરા પણ પરખાય છે – હ, સ્પષ્ટ છે કોઈ ધર્માધિકારી ! અને એની પાછળ ચાલ્યો આવે છે - જ્યુડા.
સાવ સામે આવીને ઊભા રહે છે, છતાંય નથી કોઈ આઘુંપાછું થતું કે નથી કોઈ નાસભાગ કરતું. પૂજારીને થોડું આશ્ચર્ય થાય છે અને જેમ્સ તરફ આગળ વધે છે. ત્યાં જ્યુડા તેના કાનમાં ગણગણે છે, ““નહીં નહીં, એ નહીં. અને જાણે ભેટવા માગતો હોય તેમ ઈશુ સામે આવીને ઊભો રહે છે. ઘડીભર બંનેની નજર મળે છે. ઈશુ નીચો વળીને જ્યુડાને ભેટી કપાળે ચુંબન કરી કહે છે, “ભાઈ, તું જે કામ માટે આવ્યો છે, તે ખુશીથી પતાવ.''
અને ટોળું ઘેરી વળે છે અને ઈશુનો કબજો લઈ મજબૂત પકડે છે. પીટરથી આ જોયું જતું નથી. એનો હાથ તલવાર પર જાય
