________________
૩૨
ભગવાન ઈશુ
તો મારા પગ એનાં આંસુએ ધોયા, એના વાળથી લૂછ્યા અને હજીય એ મારા પગ છોડતી નથી, જ્યારે તું તો મારા પગેય પડ્યો નહોતો. એણે મને અત્તર પણ છાંટ્યું. આ શું સૂચવે છે ? મારા પ્રત્યેનો એનો આ પ્રેમ કયાંથી ઉદ્ભવ્યો ? એ જેમાંથી ઉદ્ભવ્યો તેને લીધે એનાં સઘળાં પાપ ધોવાઈ ગયાં છે, તેની તને ખબર છે? જા બહેન, તું પાછી જા, તારાં સઘળાં પાપોની પ્રભુએ માફી બક્ષી છે.'’
ઈશુમાં આ નજર હતી કે પશ્ચાત્તાપના પુનિત ઝરણામાં પાપીનાં પાપ નામશેષ થઈને ભૂતકાળની ઘટના બની જાય છે. તેની દૃષ્ટિમાં કોઈક અદ્ભુત વિશ્વાસ વ્યાપી જતો, એના જ આધારે એ કહી શકતા કે જા બહેન, તારાં પાપ પ્રભુએ માફ કરી દીધાં છે. ધર્માધિકારીઓને આ વાતનો પણ વિરોધ હતો કે ઈશુ કોણ મોટો આવ્યો, જે પ્રભુ વતી માફી આપવાની વાત કહી શકે? પણ આ તો હતો માનવહૃદય પરનો વિશ્વાસ ! મુખ્ય વસ્તુ છે. સમજણ. એક વાર સમજાઈ ગયું કે પાપ એ ઝેર છે તો પછી પાપની કઈ મગદૂર છે કે એ અનુતાપીની પાસે આવીને ફરીને પાપ કરાવી શકે ? એમને જ્યારે ખાતરી થઈ જતી કે સામી વ્યક્તિના ચિત્તમાં આ સમજણનો સૂરજ ઊગી ચૂકયો છે, ત્યારે જ એ વિશ્વાસપૂર્વક કહેતા કે તારાં પાપ માફ થયાં છે. એટલે જ એ પોતાના શિષ્યોને પણ કહેતા કે પ્રતિકાર કરવો હોય તો પાપનો કરો, પાપીનો નહીં. પતિતપાવનતા એ તો સંતો માટે સહજ છે. નદી પુણ્યશાળીના પગ પણ ધોશે અને પાપીના પગ પણ ધોશે. સંત તો સર્વસંગ્રાહક છે, આ જ છે એમનું સંતત્વ !
આવો જ એક બીજો પ્રસંગ પણ ખૂબ માર્મિક, હૃદય
