________________
૨૨
ભગવાન ઈશુ ઉપાડવાનો પણ ઈશુની આંખની ચમક એની મૂંઝવણ અને અવઢવ દૂર કરે છે. એ ઊભો થવા પ્રયત્ન કરે છે, ત્યાં એ જુએ છે કે પગમાં કોઈ નવું જ ચેતન ઊભરાયું છે અને એ ડગ બે ડગ માડ છે. . . . પછી તો ઈશુના કહેવા મુજબ પથારી ઉપાડીને ચાલતો થાય છે.
ઘટના પૂરી હૈયામાં ઊતરે તે પહેલાં તો ઈશુ ભીડમાં ખોવાઈ જાય છે. “ “કોણ હતો એ ?'' પ્રશ્ન ઘૂમરાય છે. પણ મંદિરમાં ફરી પાછો ઈશુનો ભેટો થઈ જાય છે. પેલા માણસની આંખોમાંથી કૃતજ્ઞતા કરે છે. એના ખભે હાથ મૂકી ઈશુ આટલું જ બોલે છે, ““જે, હવે તું સાજો થઈ ગયો છે, તો હવે કદી પાપ કરીશ નહીં.''
વાયરો વાતને વહેતી કરે છે. ડૂબતાને તો જાણે તરણું સાંપડ્યું, પણ તેજોદ્વેષી લોકો અકળાઈ ઊઠે છે. તેઓ આક્ષેપ મૂકે છે કે, ““વિશ્રામવારને દિવસે પથારી ઉપાડવાનું કામ કહી અધર્મ આચરવાનું કહેનાર એ છે કોણ?'' પણ ઈશુ એમને એક જ જવાબ વાળતા, ““મારા પિતાને કોઈ વિશ્રાન્તવાર નથી. તેઓ હંમેશાં કામ કર્યા જ કરે છે એટલે હું પણ કામ કરું છું અને સૌને કામ કરવાનું કહું છું. ધર્મકાર્યમાં વળી વિશ્રાન્તિ કેવી ? રામભજનમાં વળી આરામ કેવો ?''
વળી કોક બીજા વિશ્રાન્તવારે વળી એક ભલું કાર્ય ઉમેરાય છે અને શાસ્ત્રીઓ, ફેરિશીઓ છંછેડાઈ ઊઠે છે ત્યારે પણ પોતાની વાત દોહરાવે છે, “વિશ્રામવારે શું ભલું કરવાની પણ છૂટ શાસ્ત્રોમાં ન હોય ! કોઈની પાસે એક જ ઘેટું હોય અને તે વિશ્રામવારને દિવસે ખાડામાં પડી જાય તો ‘વિશ્રામવાર છે
