________________
સાધનાનો પ્રખર મધ્યાહન
૧૫ સ્નાન -સંસ્કાર પછી ઈશુ પાણીમાંથી બહાર આવે છે ત્યારે જાણે સ્વયં જલદેવતા સદ્યસ્નાત બનીને સામે પરિશુદ્ધ રૂપે ઊભા હોય તેવું સૌ અનુભવે છે. એમના તાજા ખીલેલા ફૂલ જેવા ગુલાબી, સુકોમળ, તેજસ્વી ચહેરા પર આકાશની પવિત્રતાની ઝાંય ઊતરી આવે છે અને એમની સમગ્ર હસ્તીને વીંટળાઈ વળતો હોય તેવો કોઈ ગેબી આત્મા પારેવાની પેઠે એમના પર ઊતરતો હોય તેવું જૉનને દેખાય છે. તે જ વખતે લોકોને આકાશના ગભારામાંથી ઉદ્દઘોષ સંભળાય છે, ‘‘આ જ છે મારો પુત્ર, મારો સર્વાધિક પ્રિય પુત્ર, જેના ઉપર હું વારી વારી જાઉં છું.''
લોકો માટે ઈશુની આ પ્રથમ ઝાંખી હતી. હજુ બધું એકદમ સાફ નહોતું સમજાઈ જતું, પરંતુ લોકહૃદયમાં એક પડઘો તો જરૂર ઊઠે છે કે આ યુવાન કોઈક નોખી માટીનો માનવી છે. એના ચહેરા પરની ઉજ્વળતામાં સત્યનો પ્રકાશ ઝળહળતો વર્તાય છે. લોકહૃદયની આસ્થાનો કોઈ એક સ્થાને રાજ્યાભિષેક થાય એવું એક વ્યકિતત્વ જાણે પ્રગટ થાય છે. આકાશના ગભરામાં પ્રગટેલો શબ્દ જાણે સ્વયં ઈશુ બનીને સામે ઊભો છે તેવી લાગણી હવામાં તરવા માંડે છે.
૩. સાધનાનો પ્રખર મધ્યાહન
લોકમાન્ય ધર્માત્માએ કહ્યું, આકાશમાંથી વાણી પણ પ્રગટી, પણ છતાંય હજી જાણે સાધના બાકી રહી ગઈ હોય, હજુ દીક્ષિત થવાનું અધૂરું હોય તેમ સ્નાનસંસ્કાર પછી ઈશુ ત્યાંથી સીધા અરણ્યમાં ચાલ્યા જાય છે. ‘સાધના’ને અરણ્યવાસ સાથે
