________________
શ્રી સદ્ગુરુ, સપુરુષ, સંત-જ્ઞાની પુરુષોનું માહાત્મ બનાવવાનો પુરુષાર્થ નહીં કરવામાં આવે તો અચાનક એક દિવસ આ દેહ છોડવાનો સમય આવી જશે અને તે સમયે સંસારનો કોઈ ભાવ શરણરૂપ નહીં થતાં એકલા જ ચાલી નીકળવું પડશે. તે સમયે પસ્તાવો થશે કે મળેલા મનુષ્યભવને એળે-નકામો ગુમાવી દીધો, પણ તે વખતે કરવામાં આવેલો પસ્તાવો ઉપયોગી થવાનો નથી અને સંસારભાવોનો ભોગવટો કરતાં નવા ઉપાર્જન કરેલા કર્મોને સાથે લઈને આ દેહ છોડીને પર્યાય બદલવા ચાલ્યા જવું પડશે. ત્યારે પોતાને મળેલ જંદગીમાં ભેગું કરેલું બધું જ અહીં પડ્યું રહેશે અને તે મેળવતાં જે કર્મો બાંધ્યા હશે તે જ તારી સાથે આવશે અને તે વખતે પસ્તાવાનો પાર નહીં રહે. પણ તે “રાંડ્યા પછીનું ડહાપણ હશે.” એટલે કે તેનો કોઈ અર્થ સરશે નહીં. ગમે તેટલી સંપત્તિ ભેગી કરી હશે તે તને શરણરૂપ થવાની નથી. માટે આ વાતની વિચારણા કરી આત્મસાધના કરી આત્માની ઓળખાણ કરી લે તો ભવભ્રમણને ઘટાડી શકીશ અને સમાધિભાવ સાથે આ દેહ છોડીને જઈ શકીશ. તેમ કરતાં અનંતકાળનાં અસમાધિ મરણને ટાળી દઈ શકીશ માટે વિચારી લે. (૯) “3” મતિનું તર્પણ થાય તો સુવિચારણા જાગે.”
આપણી મતિ-બુદ્ધિ કંઈક કંઈક જાતના ઘોડા દોડાવ્યા કરે છે અને તેથી જીવાત્મા નવા કર્મોને બાંધ્યા કરે છે. એમાં પણ હું જાણું છું', હું સમજું છું', “મને આની તે ખબર છે', એ પ્રકારનો ભાવ જીવને સ્વચ્છંદી બનાવી દે છે અને તેમ થતાં સાથે પ્રતિબંધરૂપ સ્થિતિ પણ ઊભી કરી દે છે. જયાં સુધી જીવમાં આ પ્રકારનો સ્વછંદ રહેલો છે,
ત્યાં સુધી બુદ્ધિ સાચું વિચારી શકતી જ નથી. એના બદલે “હું કાંઈ જાણતો નથી”, “હું કાંઈ સમજતો નથી”, “હું પણું છોડવામાં આવે તો જીવ સરળ બની જાય અને સરળ બને તો જ આત્મલક્ષી વિચારણા-સુવિચારણાને કરવા માટે જીવ તૈયારી કરી શકે અને સુવિચારણા કરવાથી જીવ આત્માર્થને સિદ્ધ કરવાના માર્ગમાં આગળ વધવામાં સફળ થઈ શકે, સફળતાને પ્રાપ્ત કરી શકે.
