________________
માણેકચોક મધ્યે આવેલી શેઠ શાંતિદાસની પેઢી સામે ત્રણ અશ્વો ઊભા રહ્યા. વીજળી જેવી સ્કૂર્તિથી અસવારો અશ્વ પરથી નીચે કૂદી પડ્યા. તેમના પોશાક પરથી તેઓ કોઈ શાહી અમલદારો લાગતા હતા.
ઝડપથી તેમણે પગથિયાં ચડ્યાં, ને શેઠ શાંતિદાસ સામે તેઓ ઊભા રહ્યા. તેમણે પ્રથમ મુજરો કર્યો, પછી તેમનામાં જે નાયક હતો તેણે કહ્યું : “અમે દિલ્હીથી આવીએ છીએ. વઝીરે આપના પર એક ખત મોકલ્યો છે.”
નાયકે શેઠ શાંતિદાસ સામે રૂપાની લાંબી ભૂંગળી ધરી.
શાંતિદાસે હળવેથી ભૂંગળીનું ઢાંકણું ઉઘાડ્યું. તેમાંથી ખતપટ્ટો બહાર કાઢ્યો. ખતપટ્ટો ઉકેલ્યો. શાંતિદાસનું મુખ ગંભીર બની ગયું.
શાંતિદાસે પોતાની પાસે કલમ, કુશનાઈ ને પત્ર મંગાવ્યાં. તેમણે પોતે જવાબ લખ્યો. બીજી એક સુંદર રૂપાની ભૂંગળીમાં ખત મૂક્યો, ને પેલા નાયકને તે આપ્યો. તેમણે કહ્યું : “નામદાર વઝીરને મારો આ ખત આપશો.' | શેઠ ઘરે આવ્યા. શેઠાણી મલ્લિકાદેવીને અત્યંત ધીમા
