________________
1. મહાસભાએ પ્રસન્ન થઈને એમને ન્યાયવિશારનું બિરુદ આપ્યું. આ વિજય મેળવીને એ ગૂર્જરભૂમિમાં પધાર્યા, પણ એમનું મસ્તક ગર્વથી ઉન્નત હતું, વિદ્યાના ગૌરવની સાથે વિદ્વતાને ગર્વ એમના એકને ધમુષ્યની જેમ ખેંચાયેલા રાખતા હતા. પાંચસો પાંચસો વિજયધ્વજો એમની આગળ હતા, અને વાહવાહ કરનારું પંડિત મંડળ એમની આસપાસ ચાલતા ભામંડલની જેમ એમની પ્રતિભા પ્રસારી રહ્યું હતું.
આ સમાચાર મહાયોગી શ્રી આનંદઘનજીને મળતાં એમના નયનોમાં આનંદ ને વેદનાનાં આંસુ ઊભરાયાં ! અરે, જ્ઞાનનો ગર્વ સાધુને ન શોભે! નમ્રતા એની જીવનસંગિની હોય !
એક નમતી સાંજે ઉપાધ્યાયજીને એ મળ્યા, અને જ્ઞાનગોષ્ટિ કર્યા પછી ઠાવકું મોં રાખીને સ્મિતપૂર્વક ગીરાજે પૂછયું : - “ઉપાધ્યાયજી! કેવળજ્ઞાનીનું અને ચૌદ પૂર્વધરનું જ્ઞાન આપણું સાન કરતાં વધારે કે ઓછું?' ' - સાશ્ચર્ય ઉપાધ્યાયે કહ્યું: “શું બોલે છે યોગીરાજ! એ તો જ્ઞાનને સિધુ કહેવાય. આપણું જ્ઞાન તે એની આગળ માત્ર એક બિન્દુ!”
યોગીરાજે મધુર સ્મિત કર્યું: “હા, તે એમની આગળ વિજયધ્વજની લાખ લાખ હારમાળા ચાલતી હશે, ખરું ને ?”
આ સાંભળી ઉપાધ્યાયજીને આત્મા યોગીને ચરણે નમી રહ્યો અને ગર્વની પાછું નેત્રોઠારા ઝરી ગયાં.
ત્યાં દિવ્ય ધ્વનિ થયેલા વિદ્યા યા વિમુશ-વિદ્યા છે કે જે વાસનામાંથી મુક્તિ અપાવે. ગર્વમાંથી નમ્ર બનાવે. 3
