________________
મીઠી નિદ્રા માણી રહ્યો હતો, કારણ કે એને ન હતે ચોરને ભય કે ન હતો રાજાને ભય. એ તે અબધૂતના અભય સામ્રાજ્યને નાગરિક હતા!
સિદ્ધપુરુષ ઊભા થયા, રસેડામાં ગયા, એમણે લેખંડને તો લીધે, ને પિતાની ઝેળીમાં રહેલે પારસમણિ કાઢી પેલા લેખંડના તવાને અડાડ્યો. લેખંડને તો સાવ સોનાને થઈ ગયે.
સવારે ઊઠી સિદ્ધપુરુષે કાશી ભણી પ્રયાણ આદર્યું.
પ્રભાતે પુનિયાએ જોયું તો પિતાને તવ જ ન મળે, ચૂલા પાસે રહેલા કાળા તવાને બદલે સુવણને તો સૂર્યનાં સેનેરી કિરણમાં ચમકી રહ્યો હતો. પુનિયાએ નિસાસો નાખ્યો.. એનાથી બોલાઈ ગયું ઃ
અતિથિ! તમે તે જુલમ કર્યો. તમે તે ચમત્કાર કરી ગયા, પણ મારે નવા તવાનો ખર્ચ કાઢવો ક્યાંથી ? તમારે આ સેનાને તો મારે શું કામ? શાસ્ત્રોમાં કહ્યું છે. શ્રમ વિના મેળવેલું ધન ધૂળ કરતાં ય કનિક
વખત વીતી ગયો. જુદા જુદા તીર્થોની યાત્રા કરી સિદ્ધપુરુષ ફરી રાજગૃહીમાં આવ્યા, અને પુનિયાના જ મહેમાન બન્યા. બપોરે ભજન પત્યા પછી અતિથિએ પિતાના પ્રવાસની મીઠી મીઠી વાત કહી.
પ્રવાસકથા પૂર્ણ થતાં છાણ અને લાકડાના ઢગલા વચ્ચે છુપાવેલે સેનાનો તો કાઢીને સિદ્ધપુરુષને આપતાં પુનિયાએ કહ્યું : “તમે યાત્રા કરવા નીકળ્યા છે, કે કઈને ખર્ચમાં ઉતારવા? લે, આ તમારો તો. મારે એ ન જોઈએ. તમને એમ કે ભાઈને મદદ કરતા જઈએ, પણ શ્રમ વિનાનું સેનું લઈએ તે તેના જેવી શુદ્ધ ૭૮ ]
