________________
બિંદુમાં સિંધુ વર્ષા ઋતુ હતી. હરિયાળી વનરાજિથી વસુંધરા હસી રહી હતી. આકાશમાં વાદળે પરે વાદળને મંડપ જામ્યો હતો. આથમતા સૂર્યનાં કનકવણું
કોમળ કિરણોએ આકાશમાં રંગોળી પૂરી હતી. લાલ પીળા આછા જાંબલી વર્ણના મિશ્રણથી નીલવર્ણ ગગનમાં રંગનો બજાર જામ્યો હતો. એમાં. સતવર્ણ મેઘધનુષ્ય ખેંચાયું. આ ઈન્દ્રધનની આસપાસ સોનેરી વાદળોને વીંધીને આવતાં કિરણો રાસલીલાં રમવા લાગ્યાં.
મહાત્મા આનંદઘનજીના ભક્તનું હૈયું પણ આ નયનમનોહર દશ્યથી નર્તન કરવા લાગ્યું. અર્ધામ્મિલિતદૃષ્ટિથી ધ્યાનમાં લીન બનેલા આનંદઘનજી પાસે એ દોડી આવ્યા.
ગુરુદેવ! બહાર આવે. આવું જોવાનું ફરી નહિ મળે. ગગનમાં નિસર્ગની શું રંગલીલા જામી છે! આહ...અલૌકિક!”
- મહાત્મા આનંદઘનજીના ઓષ્ટ પર સ્મિત રમી રહ્યું–જાણે મત્ત ફૂલની મધુર સુવાસ પ્રસરી. વેલ પર વેત ફૂલ આવે એમ એમના હોઠ પર શબ્દો આવ્યા :
વત્સ! તું અંદર આવ. જેના માત્ર એક જ કિરણમાં વિશ્વની સમસ્ત લીલા અને શોભા સમાઈ જાય એવાં અનંતકિરણોથી શોભતા આત્માની આત્મલીલા અહીં જામી છે. તે અંદર આવ. આવો અવસર ફરી નહિ આવે. આવ, તું અંદર આવ.” *.
૨૬]