________________
ઉચ્ચાર
શબ્દોનું રટણ એટલું બધું વધ્યું છે કે એના અર્થના ઊંડાણમાં ઊતરવાના તો અવકાશ જ મળતા નથી. ઉચ્ચાર અને આચાર વચ્ચે સમજણનું સંગીત હોત તો આ જીવન જ સ્વર્ગ બની જાત. પછી બીજા સ્વર્ગની તૃષ્ણામાં દોડવું ન પડત.
રામજીને ત્યાં મહેમાન આવ્યા. પિંજરામાં બાંધેલા પોપટ બોલી ઊઠયો: ‘મુકિત! મુકિત! મુકિત”
મહેમાન ઘરમાં પેઠા પણ ચેન ન પડે. ભૂતકાળ યાદ આવ્યા. એ પણ સળિયાઓની પાછળ. હતા ત્યારે એમનાં પત્નીનું મૃત્યુ થયેલું. એ કડવા દિવસની વિષાદમય મુકિતની ઝંખના બંદીવાન સિવાય કોણ સમજે?
રાત પડી, સહુ સૂઈ ગયા પણ આ મહેમાનની આંખ ન મળી. ધીરે પગલે પાંજરા પાસે ગયા, બારણું ખાલ્યું પણ પોપટ તે પાછા પગલે પાંજરામાં લપાવા લાગ્યા. હાથ અંદર નાખ્યો, પાપટને પકડીને આકાશમાં ઉડાડી દીધા. હૈયું હળવું થયું. શાંતિથી સૂઈ ગયાં.
પોપટની મુકિતથી શેઠ નાખુશ થશે એ બીકે મહેમાન વહેલી સવારે જવા તૈયાર થયા. પ્રાંગણમાં પગ મૂકતાં જ જોયું તો પોપટ પિંજરામાં ગોઠવાઈને શાન્તિથી બેંઠો હતા. ‘મુકિત’ના જાપની ક્રિયા મધુર ધ્વનિથી હજુ એ કરે જ જતા હતા!
