________________
- સ્તવને
૨૧૫
થતાં રે, માત ન જાણ
તાં દાન
પ્રેમ કરે જગ જન સહ રે, નિરવાહે તે એર; પ્રિીતિ કરીને છોડી દે છે, તેણું ન ચાલે છે. મ૦ ૭ જે મનમાં એવું હતું રે, નિસપતિ કરત ન જાણ; નિસપતિ કરીને છોડતાં રે, માણસ હુવે નુકસાન. મ૦ ૮ દેતાં દાન સંવત્સરી રે, સહુ લહે વંછિત પિષ; સેવક વંછિત નવિ લહે રે, તે સેવકને દેષ. મ૦ ૯ સખી કહે એ શામલે રે, હું કહું લક્ષણ સેત; - ઈણ લક્ષણે સાચી સખી રે, આપ વિચારો હેત. મ. ૧૦ રાગીશું રાગી સહુ રે, વૈરાગીશું જે રાગ? રાગ વિના કેમ દાખવે રે, મુગતિ સુંદરી માગ. મ. ૧૧
એહ ગુહ્ય ઘટતું નથી રે, સઘળા જાણે લેગ; અનેકાંતિક ભગવો , બ્રહ્મચારી ગતરોગ. મ. ૧૨ જિણ જેણી તમને જોઉં રે, તિણ જેણી જુવો રાજ! એક વાર મુજને જુવો રે, તો સીઝે મુજ કાજ. મ. ૧૩ મોહદશા ધરી ભાવના રે, ચિત્ત લહે તત્વ વિચાર, વીતરાગતા આદરી રે, પ્રાણનાથ ! નિરધાર. મ. ૧૪ સેવક પણ તે આદરે રે, તો રહે સેવક મામ, આશય સાથે ચાલિયે રે, એહી જ રૂડું કામ. મ૦ ૧૫
૧ પાઠાંતર એક. ૨ જોવાની રીતિ-દષ્ટિ. ૩ મ–લજજા. '
સંપદમાં આપદ વસું, સુખમાંહે દુખવાસ; રેગ વસે નિજ ભેગમાં, દેહ મરણ આવાસ,
