________________
સ્તવને
૧૯
અંગજ પાંચ સોહામણ, પુત્રી ચતુરા ચાર, પંડિત પાસે શીખવા, તાતે મૂક્યા કુમાર. ૨ બાલ સ્વભાવે રમત, કરતાં દહાડા જાય; પંડિત મારે ત્યારે, મા આગળ કહે આય. ૩ સુંદરી શંખણી શીખવે, ભણવાનું નહિ કામ; પંડ્યો આવે તેડવા, તે તસ હણ તા. પાટી ખડિયા લેખણ, બાળી કીધાં રાખ; શઠને વિદ્યા નવિ રુચે, જેમ કરવાને કાખ. પાડા પરે મોટા થયા, કન્યા ન દીયે કેય; શેઠ કહે સુણ સુંદરી, એ તુજ કરણી જય. ૬ ત્રાટકી ભાખે ભામિની, બેટા બાપના હેય; પુત્રી હોયે માતની, જાણે છે સહુ કેય. રે રે પાપિણું સાષિણી, સામા બેલ મ બેલ; રિસાળી કહે તાહરે, પાપી બાપ નિટેલ. ૮ શેઠે મારી સુંદરી, કાળ કરી તતખેવ; એ તુજ બેટી ઉપની, જ્ઞાન વિરાધન હેવ. ૯ મૂર્છાગત ગુણમંજરી, જાતિસમરણ પામી; જ્ઞાન દિવાકર સાચે, ગુરુને કહે શિર નામી. ૧૦
ઓકી દાતણ જે કરે, નરણે હરડે ખાય; દૂધ વાળું જે કરે, તમ ઘેર વૈદ ન જાય,
