________________
મોહનીય હતું. પણ મિથ્યાત્વ નહોતું. તે પિતા ભાઈ તરીકે નિમવા તૈયાર હતા. પણ ચક્રવર્તી તરીકે નહીં.
ભરત મહારાજાને હતું કે આ બાહુબળી મને હાથ ન જોડે ત્યાં સુધી ચક્ર ન પેસે. આ વાતની પૂર્તિ માટે જ તેઓ લડાઈ કરવા તૈયાર થયા. રાજ્ય માટે નહીં. બંનેને ચારિત્ર મોહનીયનો ઉદય હતો મિથ્યાત્વનો નહીં...!
૧૨-૧૨ વર્ષ સુધી ભયંકર લડાઈ કરી, રાત્રે રોજ ક્ષમા માંગે, પગમાં પડે, સમ્યક્તનો દિપક કેવો ઝળહળતો હતો કે આવી ભુમિકામાં આવી નમ્રતા હતી.
ઉભયનું આ જ રીતનું પુન્ય હતું કે આને વૈભવ મળે છે. આને બળ મળ્યું. પાંચે યુદ્ધમાં બાહુબલીએ ભરતચક્રીને હરાવ્યાં. સમ્યકત્વ દીવો ઝાંખો પડ્યો. કે હું ચક્રવર્તી નહી? ચક્ર આવ્યું સામે મૂક્યું. ચક્ર પાછું આવ્યું. બાહુબલીનો દિવો ઝાંખો પડ્યો ? આ અન્યાય કેમ? તરત મૂઠી ઉપાડી... જાગૃતિ આવી. લોચ...! એકબીજા લડવામામાં જ કાયરતા પ્રગટ થતી હતી. નાક કપાતું હતું. માટે એણે યુદ્ધ ખેલ્યું. પછી ચમરેન્દ્રના કહેવાથી એમણે આપસમાં યુદ્ધ કર્યું. ૧૦-દસ આશ્ચર્ય પૈકી ભરતને હરાવ્યા. તે પણ આશ્ચર્ય છે. ત્યારે સહેજ સમકિતનો દીવો ઝાંખો થયો. પણ વિવેંકની બોર્ડર પર આવીને બાહુબલીએ વિચાર્યું. એ ભૂલ કરે મારે શા માટે કરવી ? લોચ કરે દીક્ષા લે. ખમાવે.. પગમાં પડે. રડે... એકવાર સામું જુઓ... એમ કરગરે....! - સ્વદોષનું દર્શન કરે તે સમકિતની નિશાની... બીજાના પહાડ જેવા દોષોને ગૌણ કરે. પોતાના નાનકડા દોષને પ્રગટ કરે તે. સમ્યમ્ દર્શનની નિશાની છે.
ઈચ્છા ચારિત્રમોહનીયના ઉદયથી થાય. એમાં વિશ્વાસ ભળે તો રાગ કહેવાય. સમ્યગદર્શન પાપને પાપ જાણ્યા પછી છોડે નહીં. તો સમ્યક્દર્શન હશે કે કેમ તે નિર્ણય ન થાય. વિરતિ વગરનું સમ્યમ્ શ્રી દશવૈકાલિક વાચના - ૧૫૭-
(૧૪)