________________
દાન(સુપાત્રદાનપક્ષે મદ વારિ) વિના મયગળ (હાથી)ની જેમ ખરેખર શોભા પામતો નથી. ૫૮
लद्धोवि गरूयविहवो, सुपत्तखित्तेसु जेहिं न निहित्तो । ते महुरापुरिवणिउव्व, भायणं हुंति सोयस्स ॥ ५९ ॥
બહુ દ્રવ્ય પામ્યાં છતાં સુપાત્રરૂપ ઉત્તમ ક્ષેત્રમાં જેમણે વાવ્યું નથી, તે મથુરાપુરીમાં વસનારા વણિકની પેરે શોકનું ભાજન થાય છે. ૫૯
शीलद्वार-४
इय इक्कं चिय दाणं, भणियं नीसेसगुणगणनिहाणं । पुण सीलंपि हविज्ज, तत्थ ता मुद्दियं भवणं ॥ ६० ॥
આ અનંતર કહેલું દાન જ સમસ્ત ગુણગણનું નિધાન છે, અને જો કદાચ તેની સાથે શીલ (ગુણ) પણ હોય તો પછી તેમાં બાકી શું કહેવાય ? આથી વધારે ગુણકથા ભવનમાં ન હોઇ શકે. ૬૦
जं देवाणवि पुज्जो, भिक्खानिरओवि सीलसंपन्नो । पुहविवईवि कुसीलो, परिहरणिजो बुहजणस्स ॥ ६१ ॥
ભિક્ષા-ઉપજીવી છતાં જો શીલગુણથી સંપૂર્ણ હોય તો તે દેવતાને પણ પૂજનિક થાય છે અને એક પૃથ્વીપતિ પણ જો કુશીલ (શીલ-વિકલ) હોય તો તે પંડિત પુરુષોને પરિહરવા યોગ્ય છે. ૬૧ कस्स न सलाहणिज्जं, मरणंपि विशुद्धसीलरयणस्स । कस्स व न गरहणिज्जं, विअलिअसीला जिअंता वि ॥ ६२ ॥ श्री पुष्पमाला प्रकरण
१९
