________________
इत्तो सव्वन्नृत्तं, तिथ्थयरत्तं च जायइ कमेण । इय परमं मुक्खंग, सज्झाओ तेण विनेओ ॥ ४२८ ॥
સ્વાધ્યાયથી અનુક્રમે સર્વશપણું અને તીર્થકરપણું પણ પ્રાપ્ત થાય છે, એવી રીતે તે મોક્ષનું પરમ અંગ છે એમ સમજી તેનો અવશ્ય ખપ કરવો. ૪૨૮. तं नत्थि जं न पासइ, सज्झाय-विऊ पयत्थ-परमत्थं । गच्छइ य सुगइमूलं, खणे खणे परमसंवेगं ॥ ४२९ ॥ | સ્વાધ્યાયવિ સાધુ આગમના સમસ્ત ભાવને જાણી શકે છે, તેનાથી કશું અજાણ્યું રહેતું નથી, અને સદ્ગતિદાયક પરમ વૈરાગ્યને તે ક્ષણે ક્ષણે પ્રાપ્ત થાય છે. ૪૨૯. कम्ममसंखिजभवं, खवेइ अणुसमयमेव आउत्तो । अंनयरंमि वि जोगे, सज्झायंमि विसेसेण ॥ ४३० ॥ | ગમે તે સંયમયોગમાં સાવધાનપણે પ્રવૃત્તિ કરનાર સાધુ સમયે સમયે અસંખ્ય ભવથી સંચિત કરેલાં કર્મને ખપાવે છે, પરંતુ સ્વાધ્યાય-ધ્યાનમાં ઉપયોગ સહિત વર્તતો સાધુ વિશેષ કર્મનિર્જરા કરી શકે છે. ૪૩૦. उक्कोसो सज्झाओ, चउसपुवीण बारसंगाई ।। तत्तो परिहाणीए, जाव तयत्थो नमुक्कारो ॥ ४३१ ॥
ચૌદ પૂર્વધર સાધુને ઉત્કૃષ્ટ સ્વાધ્યાય દ્વાદશાંગરૂપ હોય છે, (મહા પ્રણિધાનાદિક સામર્થથી તે અંતર્મુહૂર્તમાં ચૌદ પૂર્વનું
શ્રી પુષમાના પ્રવાસ
–
૨૭
