________________
સાથે પ્રયાણ કર્યું.
પોતે બીજાને ભારરૂપ તો નથી થતાને એ વાતનો સ્પષ્ટ ખટકો માંદગી વખતે પણ તેઓશ્રીના હૈયામાં રહેતો હતો. જીવવું પર કાજે એમાં સ્વનું હિત સમાઈ જાય છે- એ સમજમાં તેઓશ્રી સદાય મક્કમ જ રહ્યા છે.
છેવટે સંવત ૨૦૩૫ના ઉનાળામાં તેઓશ્રીએ પાટણમાં પ્રવેશ કર્યો. પાટણ શ્રી સંઘે અનેરા ઉલ્લાસ સાથે સામૈયું કર્યું.
પૂ. ગુરુદેવ સાથે પૂજ્યશ્રીએ પણ શ્રી નગીનભાઈ હોલમાં સ્થિરતા કરી પણ દેહમાં જાગેલા રોગો તો તોફાન મચાવતા રહ્યા.
રોગો તેમનું કામ કરતા રહ્યા જ્યારે પૂજ્યશ્રી સ્વધર્મ બજાવતા રહ્યા. અંગુઠો આંગળીઓના વેઢા પર ફરતો રહીને ઇષ્ટ સ્મરણ સુચવતો રહ્યો. આંખોમાં એ જ સ્નેહનાં અમી. હોઠ પર કોઈ ફરિયાદ નહિ. તપાસવા આવનાર દાક્તરો પણ તેઓશ્રીની આ આધ્યાત્મિક ગરીમાને મસ્તક ઝુકાવીને કૃતકૃત્યતા અનુભવવા
લાગ્યા.
ક્યારેક કંઈક ઠીક, વળી પાછો વધુ બગાડ એમ રોગ અનેક રંગ કરવા લાગ્યો. પણ આત્મરંગે રંગાએલા તેઓશ્રીના ચિત્તમાં દેહભાવ દાખલ ન ર્જ થઈ શક્યો.
વૈશાખ સુદ ૧૪ની બપોરે શારીરિક નબળાઈ વધી ગઈ છતાં પક્ષી પ્રતિક્રમણ આદર્યું. પ્રતિક્રમણમાં ‘સકલ સંઘને મિચ્છામિ દુ ક્કડં’ આપવા સુધીની તમામ ક્રિયાઓ જાગૃતિપૂર્વક કરી પછી તેઓશ્રીને માત્રુ કરવાની શંકા થઈ. એટલે તેઓશ્રીને જાળવીને પાટ પરથી નીચે બેસાડવામાં આવ્યા એમણે સ્વતા પૂર્વક માત્રુ (લઘુશંકા) કર્યું અને પાછા પાટ પર બેઠા. એ વખતે પુજ્યશ્રીને મુનિઓએ પ્રાર્થના કરી કે – ‘જો આપ બે મિનિટ પાટ પર બેસો તો ગળામાં જે કફ અટક્યો છે, તે છુટો થાય’.
ખુલાસામાં પૂજ્યશ્રીએ જણાવ્યું કે ‘હવે બેસી શકાય એવી
૧૩
