________________
[૨૩૬ ] મહાદેવીઓ
તે સાથે તમારી દાનશાળામાં કપિલા નામની એક દાસી રહે છે, એ જે શ્રમને-તપસ્વીઓને દાન આપે તે તમારી નરકગતિ નિવારી શકાય.” .
કાલસોરિકને હિંસા કરતો રેકો અને કપિલા જેવી એક દાસી પાસે, પિતાની જ દાનશાળામાંથી તપસ્વીઓને આહાર અપાવે એમાં તે એ કયે ભારે પુરુષાર્થ કરવાનું હતું ? એક આદેશ જ કરવાની જરૂર હતી. ચપટી વગાડવા જેટલું એ સહજ-સરળ હતું.
કાલસૌરિકને એક દિવસ કારાગ્રહમાં પૂરી રાખ્યો હોય અથવા તે હેડમાં ના હોય તે તેનામાં પાડાનો વધ તે ઠીક, કીડીની હિંસા કરવા જેટલી પણ શક્તિ કે સ્મૃતિ ન રહે. પણ પાછા શ્રેણિકે વિચાર કર્યો કે ધારે કે કારાગ્રહમાંથી છટકી જાય-હેડ તેડીને નાસી જાય તે પાછું નારીનું દુઃખ ઊભું રહે. આખરે શ્રેણિકે અજબ ઉપાય ચિંત. કાલસૌરિકને પગે બાંધીને એક અંધારા કૂવામાં ઊંધે માથે લટકાવ્ય હેય તે પાણીની અંદર એ પાડાને વધ કરવા માગે તે પણ કઈ રીતે કરી શકવાને હતું ?
બીજી તરફ કપિલા દાસીને, જે કઈ શ્રમણ-ભિક્ષક કે સાધુ-સંત આવે તેમને છૂટે હાથે પોતાની દાનશાળામાંથી જ વહરાવવાની સ્પષ્ટ આજ્ઞા કરી. બને ઠેકાણે, હોશિયાર પહેરગીરે મૂકી દીધા.
બીજે દિવસે શ્રેણિકે મહાવીર પ્રભુ પાસે આવી નિવેદન કર્યું: “ભગવન્! કાલસીરિકે ગઈ કાલને
