________________
મહાશતકની સી રેવતી [ રર૯ ] કાળીએ કંઈ જવાબ ન આપે. એને માત્ર એટલું સમજાયું કે વિદેહિકામાં ગુસ્સો તે છેઃ જેલ તો ખરી કે એ ગુસ્સો ક્યાં સુધી પહેચે છે.
વળતે દિવસે પણ કાળી મોડી ઉઠી. ઉપરાઉપરી બે દિવસ કાળીએ કરેલું હોવાથી વિદેહિકાને ક્રોધ કાબૂમાં ન રહ્યો. એણે કાળીને એવી મારી કે એના માથામાંથી લેહી નીકળ્યું. લોકો ભેગા થઈ ગયા. સૌને ખાત્રી થઈ કે વિદેહિકાની શાંતિ માત્ર એક બુરખે જ હતા, નમ્રતા પણ કૃત્રિમ જ હતી. વસ્તુતઃ એના દિલમાં કોધની ચીતા ભભૂકતી હતી–માત્ર નિમિત્તના અભાવે એની જ્વાળાઓ બહાર નહોતી દેખાતી. વિદેહિકાની પ્રથમની ખ્યાતિ બે દિવસની અંદર જ વિલુપ્ત થઈ ગઈ.
વ્રતના આરાધકે માટે આવા એક-બે નહિ પણ અનેક ભયસ્થાને રહેલાં છે. ભગવાન મહાવીરના મહાશતક જેવા શ્રાવકે એ ન જાણતા હોય એમ કેમ બને? કપરી કસ્રોટીની પળે પણ એ પોતાની શાંતિ જાળવવા યથાશક્તિ પ્રયાસ કરતા.
ચૌદ ચૌદ વરસ સુધી મહાશતકે પિતાની કંકાસપ્રિય સ્ત્રી-રેવતીનાં મેણું-ટોણાં–ટીકા-ટીખળ સહન કર્યા. એક દિવસે મહાશતકના મૌનને વાસુકી નાગ જરા ડગી ગયે. ધરતીકંપ જેવી નાની શી દુર્ઘટના બની ગઈ. પૂરી સાવચેતી રાખવા છતાં જીભે જરા છૂટ
“લઈ લીધી. "
મહાશતકથી એટલું બેલી જવાયું. “રેવતી! હવે હદ થાય છે. યાદ રાખજે, સાત રાતની અંદર તું
