________________
સમા અને યંતી [૨૧૯ ] પહેરગીરના અવાજમાં સત્તાને મીજાજ હતે. પિતે થોડી જ વારમાં બે ગુન્હેગારે પકડી પાડશે એ આત્મસંતેષ પણ હતા. ટાઢથી ધ્રુજતા અંધારા ઓરડામાં સપડાયેલા બે ચાર જેવા માણસે હવે નાસવા માગે તે પણ નાસી શકે એમ નહતું. બારણાની વચ્ચે યમદૂત જે પહેરગીર ઊભે હતે.
સામેથી કંઈ જવાબ ન મળે. પિતાને હંકારભર્યો અવાજ સાંભળ્યા પછી કોઈ જાગ્યા કે ઉઠ્યા વિના ન રહે એમ એ વિકરાળ આકૃતિવાળે ચોકીદાર માનતે. એણે ફરીથી પેલા બે જણને પડકાર્યા
નથી સાંભળતા ? બહાર નીકળે.–અજવાળામાં. તમારાં મેં તે જોઉં!” રાત્રી જામતી જતી હતી. પહેરગીરના આક્રોશને પડશે આકાશમાં ગુંજી રહ્યો.
છતાં અંધારા ખૂણામાં રહેલા બે જણમાંથી કોઈ
હ્યું–ચાલ્યું નહિ ત્યારે પહેરગીરને લાગ્યું કે-“જરૂર, આ બે જણા ચેર ડાકુ કે ગુપ્તચર છે. કુલીન ગૃહસ્થ કે મુસાફર હેય તે સીધે જવાબ કેમ ન આપે?”
પાસે જઈને જોયું તે બને ધ્યાનસ્થ મુદ્રામાં બેઠા હતા. વાચકેની માહિતી માટે અહીં એટલું કહેવું જોઈએ કે એ બે પૈકીના એક હતા ભ. મહાવીર અને બીજો હતા ગોશાળા. ગોશાળાએ ધાર્યું હોત તે " જવાબ આપી શકત, પણ એ મોટે ભાગે મહાવીરનું
અનુકરણ જ કરતો. ભગવાન વિધિપુરઃસર ધ્યાનસ્થિતમન હતા. એમને તે, મેરૂ ડગે તે પણ પિતાનું
