________________
[ ૧૧૦ ]
મહાદેવીઓ
પિત્તવરને અંગે તેને એકદમ દાહ ઉપડ્યો. સહન કરવાની શક્તિ હતી ત્યાંસુધી તે તે પિતાના સ્થાને બેસી રહ્યો. પણ જ્યારે દાહ અસહ્ય લાગે અને હવે પળવાર પણ બેસી શકાશે નહિ એમ લાગ્યું ત્યારે જ તેણે પોતાની સાથેના સાધુઓને પથારી પાથરવાનો આદેશ કર્યો.
પથારી પૂરી પથરાઈ-ન પથરાઈ એટલામાં તે જમાલીએ ફરી પ્રશ્નને મારે ચલાવેઃ “પથારી પથરાઈ કે નહિ?” એના સ્વરમાં વેદનાની વ્યાકુળતા તરવરતી હતી.
પથારી પથરાઈ ચૂકી.” જે પાથરવાની ક્રિયા હજી ચાલતી હતી તે પૂરી થઈ ગઈ એમ માનીને એટલે કે કિયમાણને કૃત માનીને એક સાધુએ જવાબ આપે.
જમાલિએ આવીને જોયું તે હજી પાસે પૂરી પથરાઈ રહી નહોતી. ભકત જેમ પ્રભુના સ્વરૂપમાં તલ્લીન રહે છે તેમ વિરોધી પોતાના સમેવડીયાનું જ ચિંતન કરતો હોય છે. જમાલિને અધૂરી પથારી જોતાં જ ભ૦ મહાવીરનું, એમના સિદ્ધાંતનું સ્મરણ થઈ આવ્યું. પોતાના પંથના અનુયાયી સાધુ પણ હજી મહાવીરને સિદ્ધાંત ભૂલ્યા નથી તે જોઇને એને નખથી શીખ સુધી આગ લાગી,
અરે મિથ્યાવાદીઓ! હજી પથારી થઈ નથી, છતાં થઈ છે એમ કહેતાં શરમ નથી આવતી ? પળની પણ જે વાર હોય તે સંથારે થઈ ગયે એમ તમારાથી કહેવાય જ કેમ? મહાવીરને ક્રિયમાણને કૃત. ગણ
