________________
: ૧૫૬?
' મગધરાજની મુદ્રિકા
'ઉલાસ જુઓ તો એ પુરોહિતના સમાજથી છુપોરની જેમ આવ્યું છે એમ ન લાગે-જાણે મુનિજીને આજન્મભક્ત હેયમુનિજી કહે ત્યાં પિતાના પ્રાણ પાથરવા તૈયાર હોય તેટલી પરિચિતતા અને શ્રધ્ધા એના મોં ઉપર તરવરતી હતી.
ધર્મલાભ !” સૂર્યમિત્ર વંદન કરીને જેવો બેઠે કે તરતજ મુનિજીએ એને સત્કાર્યો. ધર્મલાભમાં એને ગહન આશીર્વાદની પ્રતીતિ મળી ગઈ.
“વીંટી મળી ગઈને ?' મુનિજીએ ઉમેર્યું અને સૂર્યમિત્રના અંતરમાં એક સાથે સહસ્ત્ર દીપમાળ પ્રકટી.
પણ પેલી વિદ્યા માગવી શી રીતે એની એને સમજણ ન પડી. એક ત્યાગી–તપસ્વી પાસે પોતાના સ્વાર્થની લાલચ રજૂ -કરતાં સ્વાભાવિક લાભ થયા. - થોડી વાર પછી મુનિજીએ પોતે જ કહેવા માડયુંઃ “કંઈ કહેવું–પૂછવું હોય તે ખુશીથી બોલ–સંકોચ રાખશો મા !”
આટલી પરિચિતતા પછી ક્ષેમ કે સંકોચ રાખવા નકામાં છે એમ માની સૂર્યમિત્રે હિમ્મતભેર કહેવા માંડયું: “ગુરુદેવ ! જે વિદ્યાના પ્રતાપે વીંટીની ભાળ લાગી એ વિદ્યા મને ન મળે ?”
ઘડીભર શ્રમણ મુનિના તપથી દીપતા વદન ઉપર આછા રિમતની સુરખી છવાઈ ગઈ. એમને થયું કે “આ પુરોહિતને જીવ કેટલો ભકિક છે ? વિદ્યા જાણે કે વેપાર કે વિનિમયની વસ્તુ હાય એમ માગવા આવ્યા છે. વિદ્યા-કળા માત્ર આત્માની અંદર જ રહેલી છે એ વાત નથી સમજત-પતે જ્ઞાન અને સામર્થ્યને ભંડાર હોવા છતાં માન મૂકીને બીજાની પાસે હાથ લંબાવે છે!” શ્રમણને વિચારમાં ગુંચવાયેલા તથા આખું સ્મિત કરતા જોઈને સૂર્યમિત્ર જરા ગભરાય તે ખરો રખેને નિરાશ થઈશ એવી શંકા થઈ.
એટલામાં મુનિજીએ ઉચ્ચાર્યું: “ખરેખર તમારે એ વિદ્યા જોઇએ છે?
