________________
રુધિરનાન
૯ ૧૧:
ઉપજે છે, પણ મહારાજાનું હૈયું જુદી જ ભાટીથી ઘડાયેલું હતું– રૂધિરને એમને શોખ હતો. એમની સ્મૃર્તિ અને ઉલ્લાસ જેતા હવે કોઇને એમ લાગ્યા વિના ન રહે કે મહારાજાને જિંદગીને નો પદો મળી ગયો છે.
પ્રજાજનોને આ રૂધિરસ્નાન જેવા આવવાની છૂટ છે. તેઓ પણ મહારાજાની પ્રસન્નતા સાથે સહાનુભૂતિ દાખવી રહ્યા છે. મહારાજા હેજમાંથી બહાર આવે તો એમને અભિનંદવા એમના. ખાસ પ્રીતિપાત્રો રાહ જોતા ઊભા છે. પણ મહારાજાને રુધિરસ્નાનથી તૃપ્તિ જ નથી થતી.
એટલામાં કોઈને ઝીણે અવાજ સંભળાય
“જુઠાણું કયાં સુધી ટકવાનું હતું ? આજે નહિ તે બે દિવસ પછી મહારાજા જ્યારે જાણશે કે રૂધિરને બદલે લાખને લાલ રંગ જ હેજમાં ભર્યો હતો ત્યારે એમનો ધરૂપી દાવાનળ સળગી ઉઠશેઃ કેટલાયને શૂળીએ ચડાવી દેશે!”
મહારાજાના કાને એ આખી વાત નહિ, પણ અડધી વાત ગઈ–આ રૂધિર નથી, પણ લાખને રંગ છે-કૃત્રિમ રૂષિર છે એ હકીકત તેઓ જાણું ગયા અને જાણતાંની સાથે જ તેઓ કોધથી બળુંબળું થઈ રહ્યા.
દગે ! મારી સાથે દો? મારા પિતાના કુમારની પ્રપંચજાળ !” આગના ભડકા જેવા શબ્દો મહારાજાના મુખમાંથી નીકળ્યા.
હવે તો મહારાજામાં થેલી શક્તિ પણ આવી હતી. એમના હાથ દગાખોરને સજા કરવા સળવળતા હતા.
સ્નાન કરતાં કરતાં એકદમ હેજના કાંઠે આવ્યા અને દેડીને કુંવરનું ગળું પકડવા જતા હતા એટલામાં એમને પગ લપસ્યો અને ધરતી ઉપર પછડાયાઃ લાખનો લીસ-ચીકણે રંગ એમના
