________________
રૂધિરના
A
: ૧૧૧ :
દીનતા! પિતાજીની વિનવણી!
ત્યારે શું પિતાએ આજ્ઞા કરી એટલા માટે એ સ્વીકારી લેવી ? પિતાજીને ઉપકાર છે એ ખરું, પણ એટલા જ માટે એમના અન્યાયી આગ્રહને મારે શરણે થવું? પિતા જે મહાન છે તે ધર્મ શું એમનાથી મહાન નથી? પિતાની પ્રેરણું સ્વીકાર્ય છે તે શું અંતરની આજ્ઞાને મારે તુચ્છ ગણવી?
પિતાની ખાતર તે દેહનું બલિદાન આપવા તૈયાર છે. પણ પિતાના દેહ અર્થે નિર્દોષ હરણાનું લોહી વહાવતાં એનું હૈયું નથી ચાલતું. આ એક પ્રકારની નબળાઈ તો નહિ હોય? અહીં સલાહ પણ કોની લેવી? દીલ ખોલીને વાત પણ કોને કરવી?
અરેરે ! જીવનને મેહ કે ભયંકર છે? પિતાજી જીવવા માગે છે-અને જીવન તે સૌને પ્રિય હોય છે. એક જીવનની ખાતર બીજાના જીવનને નિષ્ફરતાપૂર્વક ભાગ લે એ શું માનવચિત કાર્ય છે?
બીમારીમાં માણસ પામર બને છે–બુદ્ધિ ઠેકાણે નથી રહેતી, જ્ઞાનતંતુઓ શિથિલ બને છે અને પિતાની ઉપરને સંયમ ખાઈ બેસે છે. પિતાજી પણ સંયમ ખાઈ બેઠા છે-એમના અંતરમાં રહેલો શીકારી આજ રૂદ્ર સ્વરૂપ ધરી રહ્યો છે. મારા જેવા સંતાનેએ વગર વિચાર્યું એમાં સહાયક થવા સિવાય શું બીજે કંઈ ધિર્મ નથી ?
મારામાં જે એટલી હિમ્મત નહોતી તે મેં સ્પષ્ટપણે એને ઈનકાર કેમ ન કર્યો? મેં એમ કેમ ન કહ્યું કેઃ “પિતાજી! હરણને શીકાર મારાથી નહિ થઈ શકે. ” અલબત, એથી પિતાજી કોપે ભરાત. કદાચ મને રાજ્યમાંથી કાઢી મૂકત. અંતરને અવગણીને-શીકારીને વેશે અરણ્યમાં રઝળવું એના કરતાં એ સજા હજારગણી હળવી ગણાત, પણ હું એકખી ના પાડી શકે નહિ, કંપતા દીલે શીકારીના સ્વાંગમાં બહાર નીકળી પડ્યો એમાં શું
