________________
(१७३) ते ते राते पाळु पडे ॥२॥ श्म करतां हया मास, थया शिलावट सवे निरास; श्रावी पुढे विमलड शाह, तेटखे बोदयो बाली नाह ॥३॥ कलकलतो क्रोधे धम धमे, महारं गम न मुकं किम्हें; कहिना जिन कहिना प्रासाद, कुण मंडे मुज सरिसो वाद ॥ ४ ॥ में जित्या सुर किंनर घणा, नाद उतार्या नरवर तणा; विमल वणिक सरिखा शा लोक, महारे मन त्रिवन ते फोक ॥५॥ विमल जणे सुण वाली नाह, खीर खांड मोदक व्यो लाह; आधुं बलि जो श्रापुं धीर, तेटले वोल्या खेतल वीर ॥ ६ ॥ जीव तणी बलि द्यो मंत्रीश, तो हुं वलतो नाणुं रीश; रह्यो मंत्रि दिन गाली सोय, चेजें सदा संचारे होय ॥७॥ पमी रयणी कर खां करी, दीवी बाह रह्यो सत धरी; आठयो वाली वीर विकराल, पायो मंत्री गयो देश फाल ॥७॥ त्यां गिरिवर ते गर्जित करे, थर थर पाणि सालिरि धरे, पुंज गुंड मोटुं सिर धरी. ज्यां करडु नावे केशरी ॥॥
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org
