________________
કરુણામૂર્તિ
૧૯૫
પિતાનામાં જ લીન બનીને, સહસા એક ભવ્ય મહાલયનું દ્વાર ખૂલ્યું.
એક બહેને બૂમ પાડી કહ્યું : “મહારાજ ! કૃપા કરી આહાર વહરતા જાઓ.”
શ્રમણ અંદર જઈને ભોજનાલયમાં ગયા. પેલી બહેન શાકનું પાત્ર લઈ આવી. મુનિએ જમીન પર પિતાનું પાત્ર મૂકયું. જેમાં બહેને ભોજન નહિ પણ શાક નાખ્યું. મુનિ તે બસ, બસ કહેતા. રહ્યા પરંતુ તેણે તે વાસણમાંનું બધું શાક મુનિજીના પાત્રમાં નાખી જ દીધું.
મુનિજી પાછા ફર્યા અને આચાર્યશ્રી સમક્ષ આહાર મૂકીને બોલ્યા : “જુઓ, ગુરુદેવ ! આ લાગે છું ?”
વત્સ ! માસખમણની દીર્ધ તપસ્યાના પારણા માટે માત્ર શાક જ ?”
ભગવદ્ ! એ બહેનની ભક્તિ એટલે કહેવું પડે. મેં ખૂબ ના કહી તે પણ તેણે બધું જ શાક આપી દીધું. કૃપા કરે. સાહુ હુ જાનિ તા’િના શાસ્ત્રીય સ્વરે પ્રમાણે સદ્ગુરુદેવને પ્રાર્થના કરી.
પ્રાર્થનાને માન આપતાં આચાર્યશ્રીએ શાકને એક કળિયે મુખમાં મૂકો અને તુરત જ બહાર કાઢી નાખ્યો. “અરે ! વત્સ ! આ શું લાગે છે કે આ તે ઝેર છે–હળાહળ વિષ.”
મને ખબર ન હતી દેવ ! કૃપા કરી મને માફ કરે. આપને કષ્ટ પડયું.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
