Arhat Jivan Jyoti

SR No.: 004887
Original Sutra Author: N/A
Author: Hiralal R Kapadia
Publisher: Bhagwanlal Pannalal
Publication Year: 1942
Total Pages: 98
Language: Gujarati
Classification: Book_Gujarati
File Size: 4 MB

Page 75

આહત જીવન જ્યોતિ બધા સૂઈ ગયા પણ પેલા પાંચસે સાધુઓ જાગતા રહ્યા. એમાંના કેટલાક માતર કરવા માટે બહાર જવા ઊડ્યા, પરંતુ ચું ચું અવાજ આવવાથી રખે ને કોઈ જીવ ચંપાઈ જતા હોય એમ ધારી તેઓ પાછા ફર્યા. કેટલાકથી ન રહેવાયું તેઓ કંપતે હૃદયે સાચવી સાચવીને પગ મૂકીને બહાર ગયા અને પાછા પોતાને સ્થાને આવ્યા. એવામાં પેલા અભવ્ય આચાર્ય બહાર જવા નીકળ્યા. તેમણે ચાલવા માંડ્યું એટલે શું ચું અવાજ થવા લાગ્યો. તેમણે આસપાસ જોયું તો બધા ઊંઘતા જણાયા. તેઓ બોલી ઊઠ્યા કે જ્ઞાનીનાં જીવડાં કેવું ચું ચું બોલે છે. પગ પોલે પોલે ન મૂકતાં તેમણે ભાર દઈને પગ મૂકવા માંડ્યા. એવી રીતે તેઓ બહાર ગયા અને પાછા ફર્યા. આ જોઈને પાંચસે સાધુઓને વિચાર આવ્યો કે આ જ આપણું ગુરુ જીવદયાનું નિરૂપણ કરે છે ત્યારે આપણું હૃદય પીગળાવી નાખે છે, અને પોતે તો જરા યે દયા પાળતા જ નથી. આ શું કહેવાય? આ તો હાથીના દેખાડવાના અને ચાવવાના દાંત જુદા હોય તેવું થયું. સવાર પડતાં એ પાંચસે સાધુઓએ અંગારમદકને તજી દીધા.
આ વાત સાંભળી નલિનચન્દ્ર બોલી ઊઠ્યો કે ગુરુજી ! શું અભવ્યમાં એવું બળ હોય કે તેઓ જીવદયાનું સચોટ સ્વરૂપ સમજાવી શકે ? ગુરુ-હા. કેટલાક અભવ્ય જીવો સાડા નવ પુવ સુધી અભ્યાસ કરી શકે છે,
વળી તેઓ સંયમ તો માખીની પાંખ પણ ન દુભાય તેવો પાળતા હોય
એમ બહારથી જણાય. વિપિનચન્દ્ર–ગુરુજી ! અભવ્યને દીક્ષા લેવાનું શું કારણ હશે? ગુરુદેવાધિદેવ તીર્થંકરની ગાદ્ધિ, સમવસરણની રચના, દેવોનું પ્રભુ પાસે
આવવું ઇત્યાદિ જોઈને અભવ્ય જીવો પણ સંયમ લેવા લલચાય છે. વળી દીક્ષા લેવાથી લોકમાં પૂજાપાત્ર બનાય અને મરણ થતાં વર્ગ જવાય એવો દીક્ષાનો મહિમા જાણી તેઓ તેમ કરે છે. જૈન શાસનમાં આવી દીક્ષાની ગણના કરાતી નથી, કેમકે મેરુ પર્વત જેટલો ઓધા અને મુહપત્તિનો ઢગલો થાય એટલી બધી વાર દીક્ષા લીધી હોય, પરંતુ સાચા હૃદયથી તે પાળી ન હોય તો તે વ્યર્થ છે. વાતે વહાલા વિદ્યાર્થીઓ! જે કંઈ સારું કાર્ય કરો તે ખરા દિલથી કરજો, લોમાં વાહવાહ મેળવવા માટે કે દુનિયાને દેખાડવા માટે કરશો નહિ.