________________ (34) छावालो एक वरुणदेव नामे दुष्ट चित्तवालो कृपण श्रेष्ठी रहेतो हतो. तेने रतितिलका नामनी श्राद्धधर्मसंपन्न सौभाग्यवती भार्या हती. ते नगरमां जिनेश्वरना स्नानादिक महोत्सवो वारंवार यता ते समये सर्व श्रावको मळीने देवपूजा माटे, चैत्य माटे, ज्ञान माटे तथा सात क्षेत्रना व्यय विमेरे कार्यों माटे टीप करीने द्रव्य एकटुं करता हता. वरुणदेव पण 'हु सर्वमा मुख्य छु' एम पोताना मनमां मानीने शुभ परिणाम रहित छतां पण जिनालयमां जतो, साधुओने वांदतो, प्रायः निरंतर धर्मोपदेश सांभळतो, स्मादिक महोत्सवो करावतो, अ संघना सर्व कार्योमां भाग लेतो हतो. एक समये देवद्रव्य, ज्ञानद्रव्य अने साधारणद्रव्यनी टीप थती हती, ते वखते वरुणदेवे विचार्यु के-" आ दीपमा मारे प्रथम लखावq जोइए" एम धारीने पोते पोतानुं नाम प्रथम लखाव्यु. पछी ते द्रव्य आपती वखते बीजा श्रावकोए बहु वखत माग्युं, तोपण कृपणपणाथी आप्यु नहीं. बहुवार उघराणी यतां थोडं आप्यु. तेथी बीजाओ वधारे वधारे उघराणी करवा लाग्या. एटले तेमने ममें वचन बोली गाळो आपवा लाग्यो. एक दिवस तेनी स्त्रीए तेने कह्यु के-" हे स्वामिन् ! अंगीकार करेलुं देवद्रव्य केम आपता नी ?" ते बोल्यो के-“हे पिये! अति कष्टथी उपार्जन करेलुं द्रव्य केम आपी शहाय ?" रतितिलका बोलि-"ज्यारे एम हतुं तो प्रथमथी आपधा माटे अंगीकार करवू नहीं एन श्रेष्ठ छे, परंतु अंगीकार करीने पछीथी
