________________ (20) तामलीतपुरीने विषे विनयंधर शेठने त्यां सेवकपणे रह्यो, तेज दिवसे तेनुं घर अग्निए करीने बळी गयुं, तेथी तेने श्वाननी पेरे घर बहार काढी मूक्यो,त्यांथी भमतो भमतो अनुक्रमे समुद्रने तीरे आव्यो. तेवामां घनावह नामे शेठ धन निमित्ते प्रवहणमां बेसीने जतो हतो तेनी साथे सेवकपणे ते अपुनीओ पण तेज वहाणमां बेठो. वहाग सुखे करीने अन्य द्वीप प्रत्ये पहोंचवा आव्युं, तेटलामां अपुनीओ मनमा विचारवा लाग्यो के अहो ! मारूं भाग्य हवे उघडयुं जणाय छे, कारणके मारा बेठा छतां आ वहाण भाग्युं नहीं. आवो विचार करे छे तेवामां तत्क्षण कोइ देवे आवीने प्रचंड दंडना प्रहारे करीने ते वहाणना कटके कटका करी नांख्या. कांइक भाग्योदयथी अपुनीआना हाथमां पाटीआनो कटको आव्यो. तेनी साथे तरतां तरतां समुद्रने कीनारे कोइ गाम हशे त्यां पहोंच्यो. ते गामना ठाकुरनी साथे इर्षा धरावनार ते गामनी नजीकनी एक पाळना पल्लीपतिए ते दिवसे त्यां धाड पाडी अने अधुनीआने ठाकोरना पुत्रनी भ्रांतिए बांधीने उपाडी गया. जे दिवसे अपुनीआने पाळमां लाव्या तेज दिवसे बीजा पल्लीपतिए ते पाळने भांगी अने तेनो विनाश को. पल्लीपतिए अपुनीआने निर्भागी जाणीने काही मूक्यो, कयुं छे के:-- खल्वाटो दिवसेश्वरस्य किरणैः संतापितो मस्तके, वांछन् स्थानमनातपं विधिवशात् बिल्वस्य मूलं गतः।
