Supasnahachariyam Part 01

SR No.: 003240
Original Sutra Author: N/A
Author: Lakshmangani, Hiralal Shastri
Publisher: ZZZ Unknown
Publication Year: 1918
Total Pages: 282
Language: Sanskrit
Classification: Book_Devnagari
File Size: 18 MB

Page 212

मंतितिलयकहा। नियअणुहूयं जइवि हु साहिज्जंतं जणेइ लहुयत्तं । तुम्हारिसेसु नरवर ! तं चिय गुणकारणं होइ ।।११३॥ तो कम्मिंधणअनलेणिमिणा चरिएण नलनरिंदस्स । उज्जोइयाउ झीणं मणाउ अन्नाणसंतमसं ॥११४॥ तो भणइ महासत्ताण बाह ! तुम्हारिसाण तुटुंति । निवलच्छिबंधसंबंधबंधणाणीह जइ तहवि ॥११५॥ घणकम्मनिविडबंधणवद्धाणं विगयसुद्धसद्धाणं । अम्हारिसमुद्धाणं दूरे सद्धम्मबुद्धीवि ॥११६॥ दूरतरेणं सुगुरूण संगमो किंतु नाह ! अइगरुयं । मन्ने समज्जियं चिय पुनं पापि पुत्वभवे ॥११७॥ तेग तुह पायकमलं कमलसरं पिव मरुम्मि पणएण। लद्धं मिगसाहिजा सकेमि न सेविउं कीवो ॥११८॥ उक्तं च;---
"महद्भिः पापात्मा विरलमपि सङ्गं न लभते, वियोगं प्राप्नोति क्षणमपि न तैः पुण्यसहितः ।
अतः किञ्चित् पापं सुकृतमपि शङ्के स्वविपये, भवद्भिः संसर्गः कथमथ कथं चैष विरहः ? ॥" एवं च ठिए धम्मस्स जस्स मह अत्थि जोग्गया सामि !। तव्विसए आएसो मह दिजउ तो मुणो आह । अरहंतो चिय देवो जीवाइपयत्थसत्यसद्दहणं । अहिगयतत्तो य गुरू इइ सम्मत्तं पयत्तेण ॥१२०॥ जावजीवं संकाकखापामुक्खदोसपरिमुक्कं । भो नरवर ! परिपालसु जइ सिवसोक्खं लहु महसु ॥१२१॥ तो मंतिणा समं चिय पडिवन्नं तं विहीए नरवइणा । पुणरवि सविसेसं चियपन्नविए तस्सरूवम्मि ॥१२२॥ भणइ निवो मह कल्लाणकुलहरं को इमो मिगो नाह ! । कहइ गुरू तुह मित्तं पुव्वभवे माहणो आसि ॥ सो मरिऊणं जक्खो अन्नाणतवेणिमो सभुप्पन्नो । पुव्वभवब्भासाओ पीई तुह दंसणे जाया ॥१२४॥ भदगभावो जाओ इमस्स मह दंसणाओ इह निचं । काऊण हरिणरूवं तो इमिणा ववसियं एयं ॥१२५॥
इति भणित्वा हरिविक्रमकुमारं राज्ये स्थापयित्वा शुभलग्ने । दत्त्वा धनं धर्मे जातः श्रमणः स एषोऽहम् ।। निजानुभूतं यद्यपि खलु कथ्यमानं जनयति लघुत्वम् । युष्मादृशेषु नरवर ! तदेव गुणकारणं भवति ॥११॥ ततः कर्मेन्धनानलेनानेन चरितेन नलनरेन्द्रस्य । उयोतितात् क्षीणं मनसोऽज्ञानसंतमसम् ॥११४॥ ततो भणति महासत्त्वानां नाथ ! युष्मादृशानां त्रुट्यन्ति । नृपलक्ष्मीबन्धसंबन्धबन्धनानीह यदि तथापि ११५ घनकर्मनिबिडबन्धनबद्धानां विगतशुद्धश्रद्धानाम् । अस्मादृशमुग्धानां दूरे सद्धर्मबुद्धिरपि ॥११६॥ दूरतरं सुगुरूणां संगमः किन्तु नाथ ! अतिगुरु । मन्ये समर्जितमेव पुण्यं पापमपि पूर्वभवे ॥११७॥ तेन तव पादकमलं कमलसर इव मरौ प्रणयेन । लब्धं मृगसाहाय्याच्छक्नोमि न सेवितुं क्लीबः ॥११८॥ एवं च स्थिते धर्मस्य यस्य ममास्ति योग्यता स्वामिन् ! । तद्विषय आदेशो मम दीयतां ततो मुनिराह ॥ अर्हन्नेव देवो जीवादिपदार्थसार्थश्रद्धानम् । अधिगततत्त्वश्च गुरुरिति सम्यक्त्वं प्रयत्नेन ॥१२०॥ यावज्जीवं शङ्काकासाप्रमुखदोषपरिमुक्तम् ! भो नरवर ! परिपालय यदि शिवसौख्यं लघु काझेः ॥१२१॥ ततो मन्त्रिणा सममेव प्रतिपन्नं तद् विधिना नरपतिना । पुनरपि सविशेषमेव प्रज्ञा पिते तत्स्वरूपे ।।१२२॥ भणति नृपो मम कल्याणकुलगृहं कोऽयं मृगो नाथ ! । कथयति गुरुस्तव मित्त्रं पूर्वभवे ब्राह्मण आसीत् ।। स मृत्वा यक्षोऽज्ञानतपसाऽयं समुत्पन्नः । पूर्वभवाभ्यासात् प्रीतिस्तव दर्शने जाता ॥१२४॥