________________
જીવન–સાધનાના સાધક સાધુ પુરુષ
કેટલાક માણસને જીવનની ઊગતી પરોઢે જ જીવનને કોઈ અગમ સાદ સંભળાતે હોય છે. અંતરતલમાંથી ઊઠતે એ સાદ ક્યારેક અધવચાળ જ અટકી કે મુરઝાઈ જાય છે, તે કેટલાક બનાવમાં એ સાદ, નાદનું રૂપ લઈને આતમરામના ઘરબારણે આવીને આતમને જગાડી મૂકે છે ને એ સાદ સાંભળીને , આતમને એ અનુસાર વર્તવા-જીવન ઘડવા પ્રેરે છે. એવે . વખતે એ સાદ, સાદ નથી રહેતો, એ તે એ આતમરામત ઘડતરના પાયાની પહેલી ઈંટ બની જાય છે.
આ જ સાદ આચાર્ય શ્રી વિજયનંદનસૂરિજીને બહુ વહેલી વયે - જ્યારે બીજા બાળકે કુતૂહલ ને તેફાનમસ્તી માણતાં હોય તેવી – ૧૨ વર્ષની ઉંમરે – સંભળાયે હતે. એમની જિંદગીને અનાહતનાદ બની ગયેલા એ સાદનું દેહવર્ણન આથમતી ઉંમરે એક વાર એમણે આ રીતે કરેલું: “મેટા મહારાજ (નેમિસૂરીશ્વરજી મહારાજ) નું બેટાદને સંઘે કરેલું એ સામૈયું, આજેય આંખ આગળ તરે છે. સંવત ૧૯૬૬ પછી આજ સુધી એવું સામૈયું, બેટાદે જોયું નથી. એ સામૈયું જોઈને મારા હૈયે થયુંઃ અલ્યા જીવ! ચાલ, તુંય દીક્ષા લઈ લે; તારેય આવા મેટા ધર્માચાર્ય થવાનું છે ને આવી જ ધર્મપ્રભાવના તારે કરવાની છે.”
બાર વરસના નત્તમના મનને આ માત્ર વિચાર હતે એવું નથી. આ તે એને સંભળાયેલે જીવનસાદ હતે–એના સંસ્કાએ ઉગાડેલે ને એના ઉન્નત-ઊર્ધ્વમુખ ભવિષ્ય જ જાણે સરજેલે.
અને હવે કલ્પના કરેઃ પાટ ઉપર બેઠેલા જૈનાચાર્ય શ્રીવિજયનંદનસૂરિજી, રેજના અનેક ધર્મમુહૂર્તો જોઈ આપવા
