________________
૧૬૧
ટિપ્પણ ૪૦૬. તાવત ને ૩, કોઈ કારણે અનુનાસિક થતાં તાë, તામ, જતાપછી તાë. સપ્તમીને “હિં લાગી તા૬િ વગેરે,
(૧) મ -- “મદઝરતા' ઉપરથી મચ - “મેગળ'. પગલે પગલે હેલ વાગે છે = બળના ગવમાં ધમધમતા ચાલે છે.
૪૦૭. તેવાં-નું મૂળ તેag- છે. એ રીતે આ સંયોગલપનું ઉદાહરણ (અને અર્વાચીનતાનું લક્ષણ) છે. જુઓ “વ્યાકરણ”.
તેવ=તેશ્વર- વરૂ - (દેશ્ય)= વડું મોટું.' તેવ=તેવું મોટું'.
(૧). ઈદળ માત્રાને ૪+૪+૪+–~) વદનક છે. પાછળથી તે “પાઈ” તરીકે જાણીતે થયો છે.
તેz– પણ મૂળ તેz૪– છે. તેઢ = તે+gઢ-. સુહૃ–<સં. તુચતેTઢ- “તેના જેવું, ‘તેના જેવા માપનું,” તેટલું એ રીતે અર્થ વિકાસ થયેલો છે.
૪૦૯, અવરોuદમાં પહેલો અંશ સં. શરૂ-માંથી આવે છે.
જ્ઞાર્થે નોસંતાëના વિશિષ્ટ ષષ્ઠીના પ્રયોગ માટે જુઓ વ્યાકરણ”. સૂત્ર ૪૧થી ૪૧૨ વનિપરિવર્તનની કેટલીક વિશિષ્ટતાઓ નોંધે છે,
૪૧૦ પ્રાકૃતમાં હસ્વ અને હસ્વ શોનું ક્ષેત્ર મર્યાદિત હતું. સ યુક્ત વ્યંજનના પૂર્વવત , શો નિયમે કરીને, અને શબ્દાંત સ્થિતિમાં કવચિત, હસ્વ ઉચ્ચારાતા. અપભ્રંશમાં વિસ્તાર થયો છે. અંત્ય , જો અપભ્રંશમાં નિયમે કરીને, અને અનંત્ય વિશિષ્ટ પરિસ્થિતિમાં હસ્વ છે.
૪૧૧, એ જ પ્રમાણે અનુનાસિકને પ્રદેશ પણ વિસ્તૃત થયો છે – સ્થાને અનુસ્વાર નહીં', પણ સાનુનાસિક સ્વર ઉચ્ચારાય છે.
૧૨. ગુજરાતીને જ>એ પ્રક્રિયા અજાણી છે. જુઓ, ઘીમ' < બામણ” <, ‘તમે <બ્દ- વગેરે.
૪૧૩. વાસ- ના મૂળમાં *9 viદશ- છે.
૪૧૪. ચારે રૂ૫ રકાર જાળવી રાખે છે એ ધ્યાનમાં રાખવું. ગાય એ કgષ પરથી આવ્યું છે. પ્રાર્શ્વનું મૂળ કા ઇશ્વ=gય: પવમ્ હેય. Hજાજ કદાચ બાવાવ પરથી ઉતરી આવ્યું હોય. છંદ ૨૧ માત્રાને રાસા ઈદ છે. અગિયાર કે બાર માત્રા પછી યતિ અને અંતે ત્રણ લધુ હોય છે. છંદ જાળવવા અને અને તેના અંત્ય સ્વરેને હસ્વ અને તંને તેં બોલવા પડશે. સર્વત્ર નિશ્ચિતપણે' એવો અર્થ પણ લઈ શકાશે, જે પછીથી અખાની રચનાએમાં જોવા મળે છે.
અવ્યા–૧૧
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
